Merhabalar herkese.

Neyse, uzatmadan direkt konuya gireceğim.

Benim sorunum, genelde vaktimi cok boş gecirmek. Mesela, sabah kalkıyorum 11-12 gibi, kahvaltı yapıyorum, evin alınacaklarını alıyorum (ekmek vs) ve eve gelince de butun gun TV'nin başındayım. Ailemle oturuyorum salonda. Arada ev işi olursa onları yapıyorum işte, o kadar.

Universite mezunu olduğum icin arada iş başvurusu yapıyorum, uygun is buldukca. (2-3 ayda bir mulakata giriyorum. Rutinimdeki değişiklik, sadece bu oluyor.) Ama onun haricinde TV izle, oyun oyna. Rutinim boyle.

Belki de uzun suredir işsiz olduğum icin, hayata karşı pozitif duşuncemi kaybettim, onu bilemiyorum. Hicbir motivasyonum yok şu anda hayata karşı. İş bulabilecegime dair umidim de yavas yavaş azalıyor, ne yapacağım inanın bilmiyorum. Bundan oturu mudur bilinmez, canım gercekten hicbir şey yapmak istemiyor...

Bazen bu durumdan rahatsız oluyorum, ev ahalisi ile paylaşıyorum bunu, evdekiler de şey diyor "ne yapacaksin butun gun evde, rutinin normal" gibilerinden. Hic motive etmiyorlar. Sanki işsiz, yeni mezun genclerin hepsi ayni rutine sahipmiş gibi duşunuyorlar. Veya benim dışındaki kişilerin vakitlerini nasıl gecirdiğini bilmedikleri icin, benim rutinim onlara normal geliyor. Zaten odamda otursam, anında annem salona cağırıyor beni. Cok uzun surmuyor cağırması. Veya ben, ders bile calışsam, bir sure sonra yorulup veya sıkılıp salona geciyorum..

Ben de istiyorum, boyle mesleki sinavlara hazırlanıp belgeler toplamak, online kurslar bitirmek, yabanci dil gelistirmek.
Ama motivasyonum yok herhalde. Hedeflerim var, hepsini kağıda bile yazdım. Ama hicbir zaman hedefim icin bir adım dahi atamadım... Hep harekete gecme konusunda sıkıntı yaşadım.

Normalde benimle aynı şartlarda olan biri, butun gun odasında Kpss, Ales vb. calışıp, hedefleri icin cabalıyor. Veya dil oğreniyor, kitap okuyor "odasinda". Ama benim icin kendi odam, sanki kasvetli bir yer. Yani genelde odamda gelecek uzerine kaygılanıp, kuruyorum cok, belki de boyle bir imgeleme oldu kafamda odama girince. Bunu da bilmiyorum acıkcası.

Ama sanki zamanim cok değersizmiş ve ne yaparsam yapayim digerleri gibi olamayacakmisim gibi hissediyorum. (Kendimde değersizlik hissi de var zaten, ozguven eksikligi de. Kabul ediyorum bunu.) Zamanimi degersiz gibi gorduğum icin baskalarina zamanimi harcamakta sakinca gormuyorum, ancak onlar bana benim kadar zaman harcamadığı zamansa uzuluyorum. Bende bir tuhaflık var herhalde :///

Sizce sorunum motivasyon mu, yoksa depresyon gibi bir sey mi? Şu anda psikologa vs gitme imkanim yok, eğer baska oneriniz varsa acığım (kisisel tavsiyeler, kitap-video vb. onerisi, vs...).

Şimdiden herkese teşekkurler. İyi akşamlar.

Not: Lutfen hakaretvari yorum yapacaklar baştan yazmasın. Hayatımda bazı şeylerin ters, belki de anormal gittiğinin zaten farkındayım, farkında olmasam buraya yazmazdım ve sizden tavsiye istemezdim. Eğer cozum onerileriniz varsa, seve seve acığım...