Dayanamıyorum artık. Bir insanı hayatta hic kimse sevmez mi? Annemle babam bile zorunluluktan seviyorlar,evlatları olduğum icin. Beni arayacak,merak edecek bir tane arkadaşım yok. Bir kahve icmeye cıkabilecek,derdimi anlatınca beni anlayacak kimsem yok İlkokuldan beridir hic arkadaşım olmadı,ben var zannettim ama onlar benimle para icin arkadaşlık ediyormuş. Varlıklı bir ailenin kızıyım. Arkadaşlarımda olmayan yiyecek,icecekler,kalemler,defterler bende olurdu bende arkadaşlarım istiyor kırmayayım diye hep dağıtırdım. Buyudum yine aynı, birini sevdim evlendim ailemin parası icin yanımda durduğunu anlayıp ailemin desteğini reddettiğim an dava actı,boşandık. Ailem arkadaşlarımı,eski eşimi bana parayla oyuncak almış gibi goruyorlarmış oyle soylediler. Dayanamıyorum artık olmayan ozguvenimi iyice kaybettim. Arkadaşım olsun,sevgilim olsun mutlu olayım istiyorum ama olmuyor. Kendimden nefret ediyorum iyice. Okulumu bitirip işe girdim maddi olarak kendimi idare ediyorum ama yine kimsem yok. Aile bireylerimde aile evinde sığıntısın,kimseyi de bulamıyorsun diyorlar. Arkadaşlarım her ay bir sevgili değiştiriyor benim yıllardır konuştuğum kimse bile yok. Sosyal medyadan istek gelmez, cevremde olmayınca kimseyi bulamıyorum tabiLutfen bana tavsiyelerde bulunun. Nasıl kurtulurum bu cıkmazlardan psikolojik olarak cokmuş durumdayım Son care buraya yazdım