Merhaba hanımlar, 33 ume girmek uzreyim, ailemle yaşıyorum ve oldukca problemli bir ailem var anlatmakla bitmez, hepsi birer ruh hastası, oldukları icin kardeşlerimle aramda hic bir bağ yok, affedemiyorum hayattaki en buyuk kotulukleri onlardan gordum diyebilirim oyuzden yaptıklarını unutamıyorum. İki tanesi ile konuşmuyorum. Biri uzakta(abla) defolup gitti ama telefondan doğru bile hala enerjimi duşurmeye calışır birinden hala kurtulamadım(abi) bir tanesi ile aram eh işte...

Ailede bir tek babamla aram iyi, annemle de idare eder, ve bunlar sadece bana değil anneme babamada cok cektirdiler kavgasız bir gun gecmezdi evde şimdi ise babam ise cok ağır bir hastalığa(kanser) yakalandı. Bende universiteyi bitirdim ama yıllarca duzgun bir iş bulamadığım icin şuan mecburiyetten bir fabrikada calışıyorum. Babama zaten yeterince uzulurken bide ustune işyerinde sorunlar yaşıyorum.

Ben işimle mesgulken 2 kızın bana bakip kikir kikir gulduğunu gordum "-bi problem mi var dedim, "-gelsene" dedi gittim, "abla sen evlenmeyi duşunmuyor musun?" dedi (dalga gecerek) "bu şimdi niye sana dert oldu ki?" dedim tepki verince kıvırdı "-aa niye canım belki bir akrabama soyleyeceğim" dedi "-sen evlendirme memurumusun, konusmuslugumuz bile yok samimi olmadığın birine direk bu soruyu sorman gorgusuzluk dedim, Sizin hicbirinize giren cıkan beni ilgilendirmiyor, hicbirinizin hayatını merak bile etmiyorum benim hayatım neden sizi bukadar ilgilendiriyor" dedim cok kotu tartıştık..

ve ne yazıkki bu ilk yaşadığım sorun değil tek vuracakları yer evlenmeyişim oyuzden hep ordan vurmaya, beni ozellikle sinirlendirmeye calışıyorlar oysaki ben kimseyle muatap bile olmuyorum sadece işime bakıyorum. Babamı kaybetme korkusu ile diken ustundeyim durumu gunden gune kotuye gidiyor ona bişey olursa ne yaparım kimin yanına sığarım diye kara kara duşunurken bide hergun gormek zorunda olduğum onlarca kotu kalpli insanlar benimle uğraşıyor...

Evlilik konusuna gelince gorsellik olarak cok guzelim diyemem ama heryerde ilgi cekerim, yani fena sayılmam yuzune bakılmayacak kadar tipsiz biri değilim ve birini seveyim sevileyim diye elimden geleni yaptım ama olmadı işte. Karşıma duzgun biri cıkmadı cıkanlar bir an once yatıp kalkıp yol verme niyetinde anladım ki ben kendimide paralasam nasip olmayınca yine olmayacak, bu işler kadersel... Oyuzden hayal kırıklığına uğramaktan bıktım ve herşeyi akışına bıraktım ancak Allah'ın nasip etmediği birşey yuzunden hor gorulmek zoruma gidiyor. Bir gunah işlemişim gibi bu bir kusur, eksiklikmiş gibi...

"Bu yaşta neden bekarsın, sen bildiğin evde kalmışsın, elini cabuk tut evlenme yaşın geciyor, gibi yuzlerce sacma sapan sozleri son 5 yıldır duyuyorum. En başta kendi ablam soyler, her tartışmada ilk ordan vurur kendisi boşandı bir cocuğu var bi kere bizle yaşarken mesaj atmıştım "cocuğun evde anne diye ağlıyor durduramıyorum, evli adamların peşinde koşacağına gelde cocuğunla ilgilen" yazdım gelen cevap neydi biliyormusunuz? "Ben yine onu doğurdum sen onuda yapamayacaksın... "

Duşunuyorum da evren, sadece bana kendimi kotu hissettirecek olay ve kişileri etrafımda dizayn etmiş olamaz, herşey bukadar olumsuz olamaz diyorum ama bakınca olumlu hic bisey de goremiyorum. Aileden yana şans yok, iş, guc, aşk arkadaşlık hic birinden yana şans yok neden, bu sorunun cevabını yıllarca duşundum bilmiyorum...