Zaten kişilik olarak zor biriydim hep. Ama şu sıralar bazi şeyler ust uste geldi.
Eşimin işsizliği ve buna bağlı stresi
Gorumcemin bende oluşu
Doktora yapiyor olmam
İşimin yoğunluğu
Oğlumun huysuzluğu... Takmayacağım şeyleri takar oldum kucuk şeylere saatlerce ağlar oldum. Anneannemin kuzenime yardım etmesini ama bana etmemesini falan duşunurken buluyorum kendimi. Eşimle kucuk kavgalara saatlerce ağlıyorum uzatıp buyutuyorum takıyorum yanlış ve olmayacak manalar cıkarıyorum. Annem psikolojin hic iyi değil bu gidişle boşanırsın dedi. Eşimi seviyorum. Kendim icin eşim icin cocuğum icin daha yapıcı daha iyi bir insan daha ayakta biri daha pozitif biri olmam lazım. Kendimi donuşturmek kazim. Kitap tavsiyesi olanları da kabul ediyorum. Antidepresanlar da insanı takmayan biri haline ceviriyor iyi geliyor diyorlar.
Psikolog denedim iyi biri denk gelmedi. Bulmak da zor cok maddi durumum iyi değil.