Selamlar...
3 yıl once boşandım, 2 yıl boyunca da hayatıma kimseyi almadım. Kendimi dinledim vs vs. Derken lisede tanıdığım ve o zamanlar da bana platonik olan arkadaşımla yıllsr sonra karşılaştım ve yakınlaştık. Her şey o kadar guzel gidiyordu kii ailesi duyana kadar. Sonra efendim malumunuz toplumun asla değişmeyecek değiştirilmesi teklif dahi edilemez sacma sapan tutumu olan "boşanmış kadın" damgasını sonunda ben de yedim. Erkek arkadaşımla cok iyi anlaşıyoruz fakat ailesi surekli, o kadını bırak yanlış yoldasın, duzgun birini bulalım. Tabii ilk etapta cok onemsemedim ama daha sonra canımı sıkmaya başladı bu durum. Karşıma alıp bakın sizin o kafa diye taşıdığınız organı sevmek istiyorum diyemiyorum ne yazık ki... Erkek arkadaşım da bana gore ikili oynuyor ama neyse. Asıl konu şu yaklaşık 2 hafta once erkek arkadasımın başına bir badire geldi. Yanında olup destek oluyorum haliyle. Fakat dun sevgili ablası "sen o kadınla goruştuğun icin bunlar başına geliyor sebep arama" dedi. Seni amigdalası yoğun calışan seniii demek vardı da işte neyse tut kendini puxhu sakin ol diye telkin verdim kendime.. Erkek arkadaşım neden bu kadar her şeyi şeffaf anlatıyor diyebilirsiniz anlatmıyor aslında ben anlıyorum. Ki bilmediğim bir cok hakaret falan da edilmiştir arkamdan.. Sevgili kadınlar asıl sorum şu; şimdi erkek arkadaşım kotu bir surecin icine girdiği icin şuan bırakamıyorum cunku zor gununde giden kadın olmak istemiyorum,, zaten haberim olmadan bir cok bla bla kadın olmuşum sağolsun canım ailesi layık gordu. Bu iş olmayacak onu biliyorum cunku benim erkek arkadasım da ben o kadını seviyorum uleeyn diyecek bir organ yok.. Sizce bu durumda terk mi etmeliyim yoksa zaman mı gecmeli.. Kendimi kişiliğimi hayatımı ve ozellikle cocuğumu bu insanların ağzına sakız edemem. Acıkcası uğraşacak da halim yok ne yapayım?