Merhaba hanımlar..
2 ay once babamı kaybettik... Henuz 55 yaşındaydı. 20 yıldan fazladır kalp hastasıydı. Sık sık hastaneye yattigi olurdu. Ama hep iyilesirdi. Yani hastaydi ama vefatını beklemiyorduk. Hayatımda tanıdığım en harika insandı. Etrafındaki her insan icin kurulmuş dunyası vardı ve o dunyanın en onemli insanının karşısındaki insan olduğunu hissettirdi. Hastalığına rağmen cok aktif, pozitif, hayatı da olumu de duşune duşune yaşayan bir insandi. Velhasıl vefatı onu tanıyan herkesi cok uzdu hele de biz ailesini ... Gecmeyen kocaman bir boşluk, ara ara gelen ağlama krizleri ve genel olarak bir duşunmemeye, dua etmeye calışma halindeyim.. butun kardeşler evliyiz, annem cok zorlandi babamın eksikligiyle. Hemen yakinimiza taşıdık elimiz hep ustunde... Hepimiz babamın yokluguyla uşumuş civcivler gibi birbirimize sokulduk işte..

Bu durum bizi de biraz daha alıngan yaptı sanıyorum..

Kayınvalidem ve kayinpederim kendi hallerinde hoş insanlar. Ama babamın sosyalliginin tam tersi kayinpederim sessiz sakin, sosyal becerileri cok olmayan ama inanılmaz iyi niyetli cok hoş bir insandir. Kayınvalidemde kendi kulturunde buyumuş ama akıllı bir kadın, baskın bir karakterdir. Severiz birbirimizi. Hic bir sıkıntımız yok her zorlukta yanımda olmaya calışır.

Ama işte saniyorum bizim alinganligimizin etkisi var. Babam vefat ettiğinde gelmişti sağolsun başka şehirde yaşamalarına rağmen anneme de iyi niyetle 'evini sakın kapatma' demiş. Ben yoktum o sırada annemlerde. Annemi aradım nasıl ağlıyor. Cok usteleyince ,biri bana evini kapatma dedi cok uzuldum ben zaten oyle duşunmuyorum ki evimde kalırım ben, dedi. Kim olduğunu da hic soylemedi. Israr etmeme rağmen demedi.

Yani şu cenaze işlerinde lutfen ama lutfen insanlar boş bogazlik edip abuk sabuk konuşmasınlar. Kimin ne yapacağından kime ne. Acını paylaşıyorum de, iyi dileklerde bulun ve sus! bunu herkes icin diyorum. Gercekten oyle sacma sapan konuşmalarla muhatap olduk ki haddi hesabı yok. "Ay ben eşim şehir dışındayken bile yemeden icmeden kesiliyorum, sen ne yapcan şimdi diyen" kadınlar bile oldu. Amac nedir yani, zaten kocaman bir acı var ortada. Niye, ne oldu da vefat etti, nesi vardi bile demeyin. Bilmeyin yahu. Olen olmuş, giden gitmis. Cok samimi değilseniz sormayın. Samimi olan da zaten ne olduğunu bilir. Oyle buyuk bir acı ki tekrar tekrar yaşıyorsun anlatırken. Anlattirmayin acılı insanlara tekrar ve tekrar... Hoş gorun onları biraz. İyi dilek yeterli.

Her neyse. Eşime soyledim biri boyle boyle evini kapatma filan demiş canını sıkmış annemin. Kime ne, abuk sabuk konuşuyorlar vs dedim. Eşim birşey demedi. Sonraki gun eşime annem de kim olduğunu soylemiyor canını sıkan kişinin, onemli de değil ama uzuldum dedim. Bu kez eşim "annem demiş olabilir, onun ifadesine benziyor bu" dedi. Sonra da annesine sordu. Annesi de ,uzulmesin herkese gitsin gelsin ama evi olsun hep diye dedim, dedi. Ben gitmedim onlar bunu konuşurken.muhatap olmak istemedim. Sonra kardeşimden oğrendim ki annem zaten kayinvalidemin yanında ağlamış, yuzu duşmuş onun sozune. Muhtemelen eşimle de konuştu kayınvalidem benim yanımda da kendilerince konu actılar ama ben durmadım ortamda.
Bu duruma gıcık oldum gıcık. Başkası dese bu kadar koymaz da, sanki oğlumun evine yerleşme der gibi olmamış mı? Eminim annem de o yuzden alınmıştır. O niyetle kayınvalidem asla demez bilirim, hatta eşime de anneme karsi iyi olması icin surekli tembihliyor. Eşim de gercekten annesinden ayırt etmez. Ama ben cok alındım bu soze. Hoş olmamış.

Şimdi de haftaya eşim gidip alıp getirecek. (Onlar da biz de hic evden cıkmıyoruz. Toplu taşıma kullanmasinlar diye de eşim alıp getirecek yaşadıkları şehirden.) Bana da surekli telefonda (ikizlere 7 aylık hamileyim. Allah isteyen herkese de nasip etsin en guzel şekilde sahip olmayı) inşallah şişmemişsindir, komşum ikizlere hamileydi kız artık tanınmayacak hale gelmişti. İnşallah oyle olmazsın deyip duruyor. Sinir oluyorum. Kamera acıyoruz bir karnına bakayım, ay aman şişmemişsin, gecen biraz şiş gibiydin diyor. Diyorum ikizlere hamileyim şişe de bilirim, elimde olan birşey değil. Sağlıkla doğsunlar umurumda da değil dedim kac kez.. yine de lafını ediyor. Aman ikizler doğsun seve seve bakarım diyor (bakar, oğlumda da sağolsun bir yıl ben ise başlamıştım bakmıştı. Annem, babam hasta diye onla ilgilendiği icin bakamazdi cunku) şimdi ici icini yiyor. Annemdense kendi olmak istiyor biliyorum. Bense kimseyi istemiyorum. Kendimi sirk maymunu gibi hissediyorum. İkizlerin hamileliği, onları emzirirken, onlarla uğraşırken eminim gozu ustumde olacak. Cunku farklı geliyor..

Kısaca aramın normalde iyi olduğu kayınvalideme hafif hafif alinganliklar yapıyorum
Geldiklerinde samimi olmak istemiyorum. İcimden gelmiyor. Bir de kayınpederime baba demek cok ağır geliyor. Bunla ilgili hic sıkıntı yaşamamıştım bu zamana kadar. Ama babama hic benzemeyen, o duyguyu azıcık bile hissettirmeye birine artık baba demek istemiyorum. Ayıp mı olur? Eşim de desem daha mutlu olacak gibi..

Cok uzattım kusura bakmayın. Birazda icimi dokmek gibi oldu.. umarım okuyup, yorumlarimlarinizla yardımcı olursunuz. Teşekkurler.