Merhaba hanımlar, belki soyleyeceklerim sizlere onemsiz gelecek ama etrafımda bunları konuşup tavsiye alabileceğim kimsem olmadığı icin kendimi burada buluyorum. İcimi dokmek istiyorum cunku icimde tuttukca daha cok dertleniyorum. Ben cok detaylara takılan bir insanım, cok ama cok mutlu olduğum bir gunumu onemsiz bir soz, bir bakış, ya da hicbir şey olmasa bile kafamdan gecen bir duşunce mahvedebiliyor. Boyle olmayı kesinlikle istemezdim ama maalesef boyleyim işte.
Biz nişanlımla uzak mesafelerdeyiz, hatta şu sıralar başka bir şehire gitti iş icin daha da uzaklaştık. Yani onceden iki uc ayda bir goruşuyorduk şu durumda o da kalmadı. Nişanlımın işleri iyi değil calışıyor cabalıyor ama maalesef istediği gibi değil. Benim icin bunlar hic mesele değil ama, az kazanmış cok kazanmış onemli değil. Yeter ki huzurumuz olsun duşuncesindeyim. Evlenmek icin hazırlık yapıyoruz, o da bu yuzden iş durumlarını kafaya fazlaca takıyor haklı olarak. Cunku uzerine bir sorumluluk yuklenmiş durumda. Gittiği yerde de uzun saatler calışıyor, hic istemeyeceği turden insanlarla aynı evi paylaşıyor, kendisine doğru duzgun vakit ayıramıyor vs. Onun bu ağır şartlar altında calışması yeterince zorken ben yine bencillik edip “benimle ilgilenmiyor, beni ozlemiyor, beni eskisi gibi sevmiyor” diye diye kendimi yiyip bitiriyorum. Nişanlılık oncesi sık sık konuşurduk, birbirimizi ozlediğimizi surekli dile getirirdik, birbirimize hediyeler yollardık, sabah erken kalkacaksak bile gec saatlere kadar mesajlaşırdık. Ama şimdi bunların hicbiri kalmadı neredeyse. Evet yine telefonla konuşuyoruz, yine birbirimizi ozluyoruz ama eskisi gibi asla değil. Mesela aylardır bana hediye almadığını duşununce ben cok uzuluyorum. “Keşke bi yarım saatini ayırsa bir şey alıp yollasa” diye duşunuyorum icten ice. Gece yatarken en azından beş on dakika mesajlaşsak oyle uyusa mesela keşke, mesajlaşmayı sevmiyor biliyorum ama en azından beş dakika katlanamaz mı? Hem eskiden bu kadar cok mesajlaşıyorken şimdi nasıl bu kadar meşakkatli gelebilir ki. Allah ’a şukur kavga, tartışma vs olmuyor aramızda ama işte butun bu detaylar yine de beni boğmaya yetiyor.
Bu arada yan yana geldiğimizde her şey gayet guzel geciyor. Birkac haftayı birlikte aynı şehirde gecirme fırsatımız da olmuştu hatta tanıştığımız ilk zamanlar aynı yerde yaşıyorduk sonra mesafeler girdi aramıza. Ama diyorum ya yan yanayken bambaşka bir ciftiz sanki. Boyle uzak kalınca başlıyor butun sıkıntılar.
Goruşemiyor oluşumuzun verdiği sıkıntı ve ozlem duydukca hırcınlaşmam, gun icindeki konuşmalarımızın azalması, boyle ilgisiz tavırlar vs derken iyice depresyona girdim. Kafamda senaryolar uretip uretip ağlıyorum. Bazen daha cok seven taraf benmişim de o yuzden boyle hırpalanıyormuşum gibi hissediyorum.
Nişanlımın uzerindeki sorumluluk yukunun farkındayım, onun zor gunler gecirdiğinin farkındayım, hatta belki de bencillik ediyorum bunca şey arasında bu ufak tefek meseleleri kafama taktığım icin ama elimde değil işte. Sadece yazıp icimi dokmek istedim. Cunku kimseyle konuşamadığım şeyleri anlatma ihtiyacı hissettim. Şimdiden beni anlamaya calışan herkese teşekkur ederim.