5 aylık evliyim eşimi ilk kez boyle gordum.
Sabah sabah surekli bağırdı, yere birşeyler duşurdu, kapıları carptı, basit bir şey yuzunden.

dun eşim mesaiden dolayı işten 9:30da geldi.
bugun cumartesi de mesaisi varmış ve sabah erken gidecekmiş. normalde cumartesi gitmez ya da gitse bile erken gitmez. dun ben ekmek almadım, yemek yiyip geldi. dun de kahvaltı yapar giderim sabah diyordu. tamam dedim. benim de aklıma gelmedi ekmek yok demek. neyse sabah kahvaltı hazırla dedi ben de ekmek yok dedim. (pandemi nedeniyle acık yer yok)
dun niye soylemedin de ben kahvaltı hayali kuruyordum da şimdi soğuk da ac ac giderim duygu somuruleri. uzatıyor konuyu. bende bişeyler var sayıyorum onlardan biraz atıştır diye, yok onları yemem diyor. dun soylesem nolacaktı gece ekmek kalmamıştır diyorum en azından hayal kurmazdım diyor. ama surekli soyleniyor bağırarak. sonra yere bişeyler duşuruyor pat kut. kapıyı carptı. bi kahvaltı hazırlayacaktın onu da yapamadın. beni ac ac gonderion vs. vs. yarım saat susmuyor. sus artık diyorum yok. başım ağrıdı yaşlılar gibi saatlerce soylendi.

ne yazık ki guzel bir kahvaltı hayali suya duştu sevgili eşimin(!)

bu arada akşamları genelde gec geliyor. işte yediği icin yemek yapmıyorum. bazen de kendisi yemek yapar. bi kahvaltı hazırlayamadın diye başıma kalkıyor.