Belki icinde olduğum durumun psikolojik acıklaması vardır ama psikoloğa gidemiyorum herneyse.

Ben malesef duşunceli biriyim ama hayatımdaki herkes duşuncesiz ve bu beni mutsuz ediyor her gun bir şekilde. Mutsuz olmamam icin mağarada herkesten uzak yaşamam gerek. Eşim sağolsun beni en az uzen kişi. Annem bile her konuşmamızda bir duşuncesizlik edip bencillik edip beni uzuyor, hic demiyor ki boyle dersem kızım uzulur. Herkesten soğudum annemden bile artik kimseyle goruşmuyorum ama illa ki iletişim haline girmem gerekiyor.

Bu tamamen benim sorunum ama kendimi değiştiremiyorum git gide dahada kotu etkiliyor bu durum hayatımı. İnsanlarin ne dediğini ne duşunduğunu neden bukadar umursuyorum ki. Ailemlede aram cok kotu yani onlara hep kızıyorum bu yuzden cok soğudum onlardan - kimseyi artık olduğu gibi kabul edemiyorum tahammulum hic yok nerdeyse.

Mutsuz bir insana donuştum herkesle ilişkimi kestim iletişim icinde olduğum sadece ailelerimiz ve 2 arkadaşım var ama hicbiri bana iyi gelmiyor.

Ne yapmalıyım kimse beni anlamıyor, kimse ne hissettiğimi umursamadan konuşuyor davranıyor en başta ailem (konuştum, tartıştım, herşeyi denedim olmuyor, iletişimi kesemem ailem sonucta bugun varlar yarın yoklar beni uzselerde).

Birilerinin beni anlamasına cok ihtiyacım var.