Merhaba herkese. 27 yaşındayım ve parcalanmış bir ailenin kızıyım. babamla goruşmuyoruz. Yani aile ilişkilerimiz cok zayıf. Ne hala ne teyze ne kuzen ne dede ne nine nerdeyse hic kimsem yok. annemle 2 erkek kardeşim var onlar da kendi hayat kosturmacalarindan beni duşunmezler aramazlar bile. ben 27 yaşındayım. 4 yıllık evliyim. Gurbetteyim. Zorlu bir hamilelik donemi gecirdim ve şuan 7 aylik bebeğim var ama aşırı huysuz bir bebek. gunduz neredeyse hic uyumadığı gibi surekli ağlıyor. pandemi nedeniyle eşim evden calışıyor 1 yıldır. Kendimi unuttum artık temel gereksinimlerimi bile gideremiyorum. eşim iyi bir insandır ama cok pimpiriklidir. Her şeye cok mudahale eder. Mukemmeliyetci yapısından dolayi surekli bana kendimi yetersiz hissettiriyor.( bebek konusunda) 1senedir evde karantinadayız. eşimin surekli evde olması, evde olmasindan da ziyade iş stresinin iş ortami ile ozel hayatımızın birbirine girmiş olmasi, surekli ağlayan bir bebek, hic kimsesi olmayan her şeye tek başına yetişmeye calışan bir anne. Surekli evde hapis kalmamız. bir de ustune ustluk eşimin ailesi ile sorun yaşadım ve sonuna kadar haklı olmama rağmen eşim beni suclu goruyor. Evde huzurum yok. 1 saat olsun evden cıkıp calacağım bir kapım yok. Olsem katlanmak zorundayım. Calışmak istiyorum universite mezunuyum ama. cocuğuma bakacak kimse yok kafama gore iş de bulamıyorum zaten. Her şey o kadar kotu gidiyor ki. Surekli ağlamak istiyorum. O kadar yorgunum 1 saat bile olsa bir yerlere kacmak istiyorum. Birileri beni sevsin istiyorum. Duşunulmek istiyorum. Bazen oyle sıkılıyorum ki kendi kendime zarar veriyorum. Antidepresan kullansam onlar uyku yapıyor ben uyursam bebeğe kim bakar☹ oyle yalnızım oyle yorgunum ki ... ne yapacağımı nasil atlatacagimi bilmiyorum.