birtakım yaptığım ufak şeylerden dolayı saatlerce utanıyorum. hatta yıllar oncesinde yaptığım şeylerden bile utanıyorum. bunlar oyle buyuk şeyler de değil. yaptığım bazı salaklıklar, kendimi kucuk duşurmeler ya da gereken cevabı verememeler.

işin kotu yanı hala aynıyım, bir insan hic ilerme kaydetmez mi?

asosyal birisiyim bu arada tum ilkokul, lise, universite hic kimseyle cok yakınlık kuramadım. tum omrum boyle gecti. bu arada kimi zaman insanlardan uzak durdum, kimi zaman hata bende mi dedim, yakınlık kurmak istedim, konuştum, ama hic insan ilişkileri ileriye gitmedi. yani kimse de gelip benimle arkadaş oluyum diye uğraşmadı. belki sıkıcı bir insan olarak gorunduğum icin ve yanımda kimse olmadığı icin.

evliyim, sanırım bir tek eşim beni anlayabildi bu dunyada. yani onunlayken bu duyguları hic hissetmiyorum. mesela eşimden once tanıştığım kişiler de bana doğrudan cok sessizsin, niye boylesin, uzaktan gorunduğun gibi değilsin diye doğrudan yargılamaya geciyorlardı. gorunduğum gibi demeleri de guzel bir kızdım ve kendime ozel giyim tarzım vardı. yani uzaktan havalı gorunuyordum. demek istedikleri buydu.

sonuc olarak hala icimde, kalbimde o utanc hissi var. sebebini hic bilemiyorum. bazen kendi kendime konuşurken benim yerimde başkası olsa ozguveninden gecilmezdi diyorum, ama ben aşamıyorum.