Cok uzatmadan derdimi anlatmaya calışayım.
Bir suredir kendimi cok yorgun hissediyorum. Ne kadar dinlensem de gecmeyen bir yorgunluk hakim. Unutkanlık seviyem giderek artmakta. Gecen gun ilkokul oğretmenlerimden birinin adını hatırlayamadım. Tv de aşina olduğumuz insanların adını hatırlamıyorum bazen. Aynaya bakınca kendimi tanıyamıyorum bazen. Cok değişik bir his oluşuyor urkutuyor beni. Hatta bazen eşimi cocuklarımı da yeni farkediyor gibi oluyorum tırsıyorum bazen delirmekten bunamaktan.
gecenlerde anneme universitede bir olaydan bahsetmişim bana onu soyledi hatırlayamadım. Sanki beynimden resetlenmiş gitmiş. Uzerinden birkac gun gecince biraz hatırladım olayı. Acaba değerlerim mi duştu diye dahiliyeye gittim biraz kansızlık ve d vit dışında birşey cıkmadı. D vit sıfır cıkmış ilac yazdı ona.

İki kucuk cocuğum var. Gunlerim bilgisayar programıyla ayarlanmış robot hizmetci gibi geciyor. Sabahın korunde kalkarız (gece bilmem kac kez ağlama seansları var) bez değiştir ust değiştir kaos halinde kahvaltı hazırla yemeleri icin uğraş sonra oyun oyna oğle uykuları icin cebelleş. Uyuduklarında akşmdan yemek yapılmamışsa yemeklerini yap kalkınca yedir bla bla surup giden birbirinin kopyası gunler. Dışarı da cıkıyoruz parka ama gitmesi ayrı gelmesi ayrı kaos oluyor pertim cıkmış donuyoruz. Bazen bu hengamenin icinde duşunmeden kendimin farkına varmadan akşam oluyor. Onlar uyuyunca duşunebildiğimi farkediyorum cok değişik bir his geliyor.

babaları birkac gundğr evde sağolsun bakıyor ama ben dinlensem de duzelemiyorum hayatımı dışardan izliyormuş gibiyim hislerim duygularım yok. Uyku problemim de var sabahın 7 sinde kalmıştım oysa hala uyuyamadım. Yatakta yuz tur donuyorum. Teli yatağa almam uyuyamam hemde radyasyon var diye ama yok gelmiyor birkac saatlik uykuyla yaşıyorum surekli.

neler oluyor bana neden boyle oldum? Bu durumun bir adı var mı acaba? Ek olarak anksiyete sorunum var sanırım olmekten delirmekten depremden yalnızlıktan hepsinden korkuyorum.

Yada galiba coktan delirmişim bence.Bekarken canım sıkılır saclarımla oynar makyaj yapar cıkar sahile yurur bol bol kitap okur fotoğraf cekerdim o zamalarım geliyor hep aklıma şimdiyse tuvalete bile peşimden gelip kapıda ağlayan iki cocukla coğu zaman cilimi tutuyorum. Stressiz musmutlu bir kadındım kendimi aynada bile tanımıyorum korkuyorum kendimden