Belki coğu insan beni yargılar şukretmiyorsun diye cocuğu olmayan insanlar nankor der belki ama cok zorlanıyorum sabrım gucum azaldı her gece yarın daha sabırlı bir anne olcam diye ağlayarak zırlayarak ama ertesi gun ona sinirlenmemek icin dişlerimi sıkarak geciyor başaramıyorum beceremiyorum anneliği

uyumayan yemeyen surekli ama surekli ağlayarak birşeyleri elde etmeye calışan memnun olmayan bir cocuğum var. Hamileliğim o kadar guzel gecti ki yani karnımda strese girdi bile diyemiyorum tamamen karakter meselesiymiş bu.

20 aylık olduk. Hamilelikte dahil nerdeyse iki senedir boğuluyorum dort duvarın icinde. Vakit buldukca cıkıyoruz dışarı birtek oyle mutlu oluyor ama eve donmemiz tam bir felaket cunku saatlerce geri gitmek icin ağlıyor. Annemlerde benim bu yaşadığım sorunların hicbiri yaşanmıyor sanki ordaki benim cocuğum değil başkasının cocuğu. Annemin yapıp benim yapamadığım şey ne? Orda kendisi istiyor annemden yemek ben evde onune dunyalarıda sersem yemiyor. Eve donuşte anane diye ağlıyor yıkıyor ortalığı annem bize gelse gidişinde yine aynı senaryo.

bu sabahta yine sevdiği şeyleri yaptım ama ağzını kilitledi acmadı zorlamıyorum onune koyuyorum kendisi secip yesin diye ama es kaza ağzına alırsada hepsini tukuruyor kan değerlerine de bakıldı herşeyine bakıldı fizyolojik bir sıkıntısı yok olsa zaten annemde yemez zaten

birkac gundur ruhumu sıkıyorlar gibi hissediyorum surekli ağlıyorum uyanmak bile istemiyorum annem birkac gun alayım benle dursun diyor ama icim elvermiyor uzuluyorum beni daha cok istemez unutur diye artk dayanamıyorum psikolojik destek almak istiyorum ama ilac kullanırsam oğluma bakabilir miyim bilmiyorum nolur birileri yargılamadan bana akıl versin normal mi bunlar yoksa ben deliriyor muyum