Gecenlerde bu başlığa yazdığım sozu bir uyeden gordum cok beğendim. İnsanlar beni oyle bir hale getirdiki iyisin, iyi birisin vb. şeyleri duyduğumda hakaret yemişim gibi hissediyorum. Normalde mahcup şekilde teşekkur edip gececeğim şey. Sahte bir tebessum edip lafı değiştiyorum. Bunları bir coğumuz yaşıyor biliyorum bu ara farkındaysanız konularda benzer iceriğe sahip. Bazen diyorum yahu ne yapıyoruz biz, ne bizim alıp veremediğimiz birbirimizle. Kotuluk gormeden, kotuluk etmeden yakmadan yıkmadan yormadan sıkmadan gul gibi gecinip gidelim işte, olumlu dunyada değer mi. Sorarsanız iyi biri misin, hayır değilim. Benimde kotu huylarım var ben baskılamayada calışmıyorum zaten abartı derecesinde değil zarar vermem kimseye oyle. yani bazen bencil olurum illa kendi isteğim olsun isterim. tembelim, biri bir şey istediğinde, eğer kendi yapabilecekse kabul etmem, yalan yok dedikoduda yapıyorum ama gozumle gorduysem olan biteni konusurum, iftira atmam, cabuk sinirlenebilirim. iyileri sayacak olursam vefalı olmaya onem veririm. fazla kindar değilim, kolay affederim. paylaşımcılık konusunda bencilliğim yok, paylaşmayı severim. duşunceliyim diyebilirim elimden geldikce. kıskanclık huyum yoktur rekabete girmem kimseyle, herkesinki kendine. hasetle fesatla pek işim olmaz, tembel olduğum icin zor gelir buyuk bi kotuluk gormedikce icimde boyle hisler barındırmam. Kısacası iyisiyle kotusuyle bir denge var diye duşunuyorum kendimde. Buraya bunları yazarkende ozeleştiri yapmış oldum, buraya yazamadığım kotu ve iyi şeylerde var elbet. Her neyse, bazı insanlara bakıyorum. Kotu huylarını baskılamaya, iyi olanları on plana cıkarmaya calışıyorlar genelde. Fakat buna rağmen cok zarar verici, kırıcı, riyakar ve duşuncesizler. Eskiden susardım her şeye, alınganımdır zaten. Cevap veremezdim o an aklıma gelmezdi. Geceleri uyku uyuyamazdım keşke boyle deseydim şoyle deseydim diye. O zamanlar bu saydığım, sayamadığım kotu huylarımda pek yok yoktu. Yaşadıklarımın coğunu insanların hasetliğinden fesatlığından yaşamışım şoyle gecmişe bakınca. Gunumuzdede yapan var bunu ama ben artık eski ben değilim, değiştim istemedende olsa. Yada değişmemişimdir belkide ayak uydurmayı oğrenmişimdir bilmiyorum. Şimdi hic oyle değilim, biri bir şey soylese catır catır cevap veriyorum, herkesin ağzına lafımı tıkıyorum. İnsanlar aman bunun cenesiyle uğraşılmaz diyorlar hakkımda. Ciddiye almadığından susanlar uğraşmayanlarda vardır bu arada illaki. Ama umurumda bile değil acıkcası benim icin onemli olan haksızlığa uğramamak ve kalbimin kırılmasına izin vermemek. Ben insanları değiştirmeyi cok denedim yok yani olmuyor, ben ayak uydurdum o yuzden. Ben 22 yaşındayım, daha onumde uzun bir hayat var ve ayak uydurmak adına daha ne kadar kotu olabilirim yani ne gibi huylar edinirim bilmiyorum. En azından artık kafam rahat ve kendime guvenim geldi. Pat diye bu hale gelmedim elbette, cok zor oldu. Hatırlıyorum o bir şeylerle karşılaştığımda ilk cevap vermeye calıştığım zamanları yeri geldi sacmaladım, rezil oldum, beceremedim konuşmayı. Fakat oğreniyor insan bir sure sonra kime nasıl davranacağını, konuşacağını. İcimde bir yerde yine kalbim kırılıyor, hala alınganım, hala ofkeliyim. Ama o zevki yaşatmıyorum kimseye. Mutsuzlukla mutlu oluyorlar sanki. Bu yuzden insan sevmez oldum resmen. Kimseye guvenemiyorum, bir şeyimi anlatamıyorum. Burası en azından bana iyi geliyor yazıp icimi dokuyorum iyi geliyor. Benim yaşımdaki arkadaşlara tavsiye vermek isterdim yani nasıl bu hale geldim ile ilgili ama tavsiye verebilecek durumdada değilim aslında, belkide bir hezeyanın icinde bile olabilirim. O yuzden tavsiyesi olan varsa bana versin gercekten cok yorgunum. Okuyan herkese teşekkur ederim