Merhaba.burda bir cok konu okudum.ben de kendi hikayemi anlatayım,belki icimdeki sıkıntı biraz olsa hafifler diye duşundum
4yıl peşimden koşan,en sonu beni ikna eden birisi ile evlendim.hemen hamile kaldım,istemeden.ilk 10cu gunumuzden kavga etmeye başladık.surekli kus barış,ayrı yaşadık.en sonunda boşandık.8ay oldu boşanalı.duygu durumum surekli deyişiyor,bir hafta cok mutluyken bir hafta depresyonun dibindeyim.surekli gelecek endişesi beni boğuyor.birisi cocuğum olduğunu duyar duymaz eşin nerde diye soru soruyor.ayrıldım diyince de niye cocuk icin mucadile etmedim,ah yazık falan diyor.insanların boşanmaya verdiyi tepkilerden cok sıkıldım.antidepresan da kullandım,faydası olmuyor.boşanmış kadınlar bu durumla nasıl baş ediyorsunuz? Ben aslında kimseye ihtiyac duyacak biri deyilim,hayatımda erkek olmadan da mutlu ola bilirim,bu insanların sanki olmuşum gibi davranmalarından nasıl kurtulucam?