Benzer bir konu gordum, ben de yazıp sizden fikir almak istedim. Biraz uzun olabilir ama lutfen okuyun.
Ben cekilmez bir insanım. Ofke kontrolum yok, tahammulsuzum, en kucuk şeyde bağırıp cağırmaya başlarım. İnsanları aşağılarım. Cirkin olduğunu duşunmesem bile cirkinsin derim mesela, sırf ofkemden. Hatta uzerine saldırırım. Ne bicim insansın diyeceksiniz. Sinirlenince oyle gozum donuyor ki. Kendime hicbir şekilde hakim olamıyorum. Sus diyorum kavga cıkarma. Kotu bir şey soyleme. Ama olmuyor.
Ayrıca cok takıntılıyım, kuruntuluyum. En kucuk şeyi kafama takar cok mutlu bir gunu bile mahvederim. Hep en kotu ihtimali duşunurum.
Ben bu davranışlarım yuzunden cok sevdiğim sevgilimi kaybettim. Onu surekli aşağıladım. Allahın her gunu kavga cıkardım. Her seferinde ayrılalım dedim kovdum sinirim gecince aradım dondu. Ama bir gun gitti ve geri donmedi. 2 yıl gecti ustunden. Hayatıma kimse girmedi. Ve bakıyorum, ben hala aynı benim. Boyle olmamın sebebi muhtemelen annem. Annemle babam kendimi bildim bileli her gun kavga eder. Annem babamı her kavgada aşağılar. Ayrıca aşırı takıntılı kontrol delisi bir insandır. Anneme benzemekten korkarken şimdi bakıyorum onun tıpatıp aynısı olmuşum.
Yapayalnızım. Sevgilimi kaybettim, arkadaşlarımı kaybettim. Sevdiğim bir kişiyi daha kaybetmek istemiyorum. Fikirlerinize ihtiyacım var