İşler ne ara burada yazmaya kadar geldi bilmiyorum. Arkadaşsızlık, yalnızlık belki. Eşim normal şartlarda cok iyi bir baba, efendi bir erkek, coook kibar ve duşunceli bir kocadır. Yani dışarıdan bakan birine anlatsam bana şaşırır. O yuzden kimseye dert yanamıyorum. Ama bir şey var ki bu gercek: Oldukca mutsuzum.( O da mutsuz ama birbirimize soyleyemiyoruz) Cocuktan sonra her şey sarpa sardı. Birbirimizle konuşmuyoruz, biri konuşurken diğeri telefonuna bakıyor, hı hı diye geciştiriyor. Coook kibar, ama herkese zaten oyle, bana ozel bir tavrı yok. Acaba kimim? Bazen abim gibi hissettiriyor ya da ne bileyim iyi bir aile dostu. Ama asla sevgili-eş değil. Bittik biz ya... Ne konuşuyorum ki burada. Sevgiler... ( Ha bir de sevgililer gununuz kutlu olsun)