Merhaba arkadaşlar. Sorun hic arkadaşımın olmaması. Cocukken vardı tabi ancak cocukluk arkadaşları da cocuklukta kaldı. Universite okumadım dışardan okuyorum. Lise arkadaşlarım evlendiler liseden sonra arayıp sormadık birbirimizi zaten.

Saglikciyim calışıyorum yani sosyal ortamlara da giriyorum. Kuzenlerim akrabalarımda var yasitlarim.

Sorun şu ki hic arkadaşım yok neden yok bilmiyorum.
Kendim de tercih etmeyerek girmedigim ortamlar var mesela iş yerinde arkadaşlar cok samimiler surekli goruşuyorlar guzel vakit geciriyorlar ama ben aralarında yokum sebebi de cok dedikodu yapmaları. Dedikodu yapmak istemediğim icin hep uzak duruyorum. Cunku konu hep dedikoduya donuyor bende kimsenin arkasından konuşmak istemiyorum.

Aslında cok sıcak kanliyimdir herkes oyle der insanları rahatsız etmem yardımcı olmaya calışırım guleryuzluyumdur.

Akrabalarım kıskanclıklar yapıyorlar surekli hava atma cabaları gosteriş cabaları onlarla da hic samimi olmadım bu zamana kadar bu zamandan sonra da olmam. Kac yaşına gelselerde surekli beni ailemi ezme kucuk gorme cabaları. Uzun yıllar boyunca onlarla gorusmem gereken zamanlarda gece sabaha kadar ağlardım. Yine kucuk gorecekler yine ezecekler diye. Zamanla guclu hissetmeye başladım ve kendi kendime uzun yıllar yetebildim.

Ancak yakın zamanda evlenmeyi duşunuyorum. Ve oturup konuşabilecek acaba nasıl yapsak şoyle mi yapsak boyle mi yapsak gelinligim nasıl olsa diye konusabilecegim kahvaltıya cagirabilecegim ona kitap hediye edebilecegim bir tane arkadaşım yok. Bir tane bile yok. Doğru duzgun dedikodu yapmayan huzur veren bir arkadaşım yok. Bu durum iki uc haftadir surekli zihnimi kurcaliyor. Dugunume cagiracagim bir tane arkadaşım yok. Cok uzuluyorum neden boyle oldu neden dogru bir arkadaşlık kuramadim niye bu kadar yalnızım diye surekli duşunup uzuluyorum. Ne yapabilirim sizce