İyi geceler diliyorum hepinize kızlar.
Buraya gelip de okuyan herkesin ne derdi varsa bir an evvel biter, sıkıntılarından kurtulur inşallah..
Ben 28 yaşında başından bir evlilik gecen bir kadınım. Boşandıktan uzun bir sure boyunca ciddi anlamda bir goruştuğum olmadı, sadece vakit gecirmek icin arkadaş gibi konuştuğum insanlar oldu. Ta ki.. aile baskısı olunca ben de ciddi anlamda bunalmaya başladım, onların bana uygun gorduğu insanla goruşmemek icin direndim, en sonunda arkadaşımın bir arkadaşıyla gorusmek istedim.

Bu adam daha once hic evlenmemiş 6 yıldır hapishanede olan biri, pandemiden dolayı uzun bir zaman daha burda kalacak, ama şuan 4 yılı daha var tamamen beraat etmesine. Yani yaklaşık 1 senedir burda, başta gorusmekten cekindim sonra bir cay icmekten birsey olmaz duşuncesiyle arkadasimla birlikte gittik ve muhabbet o kadar guzel gecti ki ben bile şaşırdım. Onu tanımaya başladıkca aşık olduğumu farkettim (o da kısa surede cok bağlandı). Anneme mevzuyu actım o da insanlık hali her insanın başına gelir oyle seyler kızım diye anlayış gostermişti. Ama mevzu babama kadar gelince, babam cok buyuk tepki gosterdi, olmaz ben arkanda değilim, bizi silersin ozaman dedi. Hatta bu mevzuyu amcamlar geldiginde de konuştular ve nihayetinde herkes bana cephe aldı. Sabıkalı bir adamla omur gecirmeyi nasıl duşunursun sen onla hic konuşma bile dediler. Hem sen evlilik yaşamışsın o daha evlenmemiş ilerde sorunlar olur bosver dediler. Ablamla da konuştuk o da olumsuz duşunduğunu soyledi..

Ben de nihayetinde uzun uzun duşunup, madem kimse istemiyor, cok zor olacak madem, bende en iyisi bitireyim ve unutayım dedim. Dun konuştuk ve olmayacağını soyledim, o da bi hayal kırıklığı yaşamasına rağmen peki dedi..
Kızlar lutfen soyleyin bana, aldığım karar doğru mu ilerde pişman olurmuydum? Veya tam tersi zamanla hersey hallolur muydu? ...