Nerden başlasam bilemiyorum.Ama bazen cok doluyorum ve buraya icimi dokmek istedim.Annem ve babam boşandığında ben 14 kardeşim 9 yaşındaydı.Biz babamla yaşadık hep o baktı.Anneme ne zaman gitsek kendi derdine duşmuş sevgilileri olan biz sanki misafirmişiz gibi davranan bir insandı.Zamanla goruşmez olduk vs.Aradan 7 sene gecti.Sonra kardeşim okula gitmiyordu bircok sorun yaşıyordu.Babam anne sevgisi eksikliği cekiyor diye cok uğraştı anneme yolladı falan.Ama cocukla hic ilgilenmedi resmen uvey evlat gibi davrandı.Oğlun 7 yıl sonra evine gelmiş hemen sevgilisiyle emri vaki yapıp tanıştırdı vs.Neyse babam hep sahip cıktı zaten geri aldı kardeşimi.Ama maalesef toparlayamadık hic onu.16sında intihar etti.Annem olacak kadın şimdi suslenip fotoğraf falan atıyor.Hic mi uzulmez bir insan.Ben niye boyle bir annenin cocuğuyum.Benim de başıma bir suru iş acmıştı zaten onunla konuşunca şimdi şimdi fark ediyorum.