Herkesin ne dertleri var biliyorum benimki dert bile sayılmaz ama patlamak uzereyim. Cok yoruldum inanılmaz yoruldum. Hayatın akışı icinde beni bekleyen dağ gibi sorumluluklardan yoruldum. Hic gucum yok sanki hicbiri icin. Bunları duşunmek bile beni mutsuz etmeye yetiyor. Bunların ustesinden gelmezsem ama uzun vadede daha cok uzuleceğim. Ailemdeki bipolar ilişkiden sıkıldım. Bir yanda cok harika bir aile ortamı gibi gorunmesi, bir yanda kamufle olmaya calışan sorunlar, beklentiler...
Ben bircok acıdan cok iyi bir ailede buyudum. Beni severlerdi, benimle ilgilenirlerdi. Bircok ailenin aşırı tepki gostereceği durumlarda beni kabullendiler. Ama onların ilişkileri hic sağlıklı değil. Kucukluğumden beri bazen aşk boceği olurlar sonra birden kusluk. Kapalı kapılar ardında kavgalar. Guya ben duymayacağım nasıl duymayacaksam. Surekli bir boşanma lafı. Sonra beni one surerek bundan vazgecmeleri. TheKnack daha kucuk, TheKnack okula gidiyor, TheKnack'in sınav yılı, TheKnack bir universiteyi bitirsin oyle... Sonra bir barışma evresi, aşk dolu gunler ve ardından tekrar kavgalar, tekrar boşanma sozleri... Bu cok yorucu gercekten. Kucuk bir cocuksun, ergensin, genc bir kadın olmak uzeresin ve ebeveynlerinin ertesi gun ne durumda olacaklarını bilmiyorsun. Bu muthiş bir guvensizlik hissini de beraberinde getiriyor. Sonra bu yorucu ilişkinin bitmeme sebebini kendim olarak gormenin verdiği sucluluk duygusu, cocukluktan beri. Bakın kac yaşıma geldim. En son benzer kavgalarında şunu dediklerini duydum " TheKnack hamile şimdi boşanamayız cok uzulur."

Kendimi gercekleştirmekten hic bu kadar uzak olmamıştım. Sorumluluklarımı sırtlayamıyorum. Hicbiri icin gucum yok sanki. Artık ne istediğimden de emin değilim. Ya da istediklerime ulaşacağına dair inancım yok oldu gibi. Eşim geleceğimizle ilgili hayallerini anlattığında canım acıyor. Yazık diyorum bu adamın ayağına da pranga vurdum.

Cok değersiz hissediyorum. Şu dunyada kimseye, hicbir şeye bir yararım yok gibi geliyor bazen. Aslında beni sevenler var, iyi bir arkadaş grubum da var ama coğu zaman yapayalnız hissediyorum. Bazen kimse icin onemli olmadığımı duşunuyorum. Hem şu anki halimden memnun değilim hem gelecekten cok korkuyorum. Bir cok mutluyum muzik dinleyip dans ediyorum, bir an geliyor mutsuzluktan bir şey yiyemiyorum. İnanın bağırarak kacmak istiyorum. Bazen evden, bazen bu şehirden, bazen bu ulkeden...