Merhabalar,
Bu konuyu ifşa olma korkusuyla acmayı erteliyorum ne zamandır. Bugun cok bunaldım, dertleşmek istedim.
Evliyim. Yakın sayılabilecek bir zamanda babamı kaybettim. Bana gore, aramızda cok ozel bir bağ vardı babamla.
Vefattan sonra hemen iş ve şehir değiştirmek zorunda kaldım. Eşimle de zaman zaman ayrı kalıyoruz bu sebeple.
Yani evlilik, yeni iş(cok stresli bir iş) , babamın kaybı, yeni şehir derken baya zor zamanlar geciriyorum.
Hepsini olgunlukla karşılamaya calıştım. Hayat boyle, hayat devam ediyor gibisinden hep ayakta durmaya calıştım. Belki de zorunda kaldım cunku annem cocuk ben ebeveyn gibi bir şey olduk.
Annem zaten olgun bir kadın değildir. Babamın kaybını da metanetle karşılayamadı ne yazık ki. Ona ilk soylendiğinde beni sucladı. Ben iş icin uzağa gitmek istediğim icin olmuş, evlendiğim icin dayanamamış vs vs. Ben yetişememişim... Bunlar doğru değil biliyorum cunku babam annemin aksine cok makul bir adamdı, ve hayalimi gercekleştirdiğim icin benimle gurur duyuyordu. Ama yine de icime oturdu tabi. Devam eden gunlerde cığlıkla ağlamalar vs.. (tahammulum yok bu şekilde acısını bağıra bağıra yaşayan insanlara. Bu şekilde duşunmemin sebebi de annemin tarafı her acıyı boyle senelerce sundure sundure yaşar sanırım doldum artık) neyse ben ağlayamadım bile milleti sakinleştirmekten.
Ben kısa bir sure sonra yeni işim icin başka şehire gittim. Ama annem hayatında hic bir işi (fatura odemek, banka işi, kasaba gitmek) kendi halletmeye alışmadığı icin cok zorlanıyor ve surekli işini başkalarına halletirmeye calışıyor hic kendisi denemiyor. Ben de uzaktan yetişemiyorum ve aklım hep onda. Faturalarını falan ben hallediyorum zaten ama uzaktan halledemeyeceğim şeyler de var. Maaşını cekemiyor mesela birinden istiyor, vergi dairesinde bir iş var diyelim beni arıyor socialscientist sen ordan yapamıyor musun benim adıma diyor(gece 11lere kadar calışıyorum ben, zaten kendisini istiyorlar yani yapamam) gibi gibi.
Mesela muşteri hizmetlerini arayıp işini halledemiyor. Ben arayınca hattın yasal sahibini istiyorlar. Annemi arayıp soyluyorum bozuluyor.
Bir de gunde 7 kere falan konuşuyoruz. Aşırı evhamlı. Ben de idare etmeye calışıyorum ama cok zor yani.
Mesela sabah arıyor kalktın mı, sonra mesai saati başlayınca gittin mi diye mesaj, sonra akşam merak etmesin diye gec cıkacağım yazıyorum. Tamam haber ver, yalnız kalma falan yazıyor. Zaten stresliyim, bitmişim yani bu mesaj bana anlamsız geliyor haksız mıyım? Neyse cıkınca haber veriyorum. Eve gidince bir daha arıyor. E ustumu değişiyorum kendime yemek hazırlıyorum falan işim var yani daha duşa gireceğim. Neyse yatarken yatmıyor musun/eşim yanımdaysa yatmıyor musunuz...
Kucuk bir ornek anlatıp iyice uzatmadan bitereceğim. Bu sabah beni aramış duymamışım. Lavabodaydım. Eşim de duymamış kahvaltı hazırlıyordu. Saat 9.30 falan. Neyse eşimi aramış baktım iceriden sesleri geliyor. Ama nasıl panik bir ses aman allahım... Bana mesaj atmış cevap vermemişim, aramış acmamışım. Cok merak etmiş. (erkek anası yapınca sovuyoruz burada). Bir de telefonda hep şu yemeği şoyle yap, şunu pişir, pazardan bunu al. Evini temizle, evini duzenli tut, utunu yapmadın mı utunu yap, eşimden icin salona sokma dağıtır oyle alışmışş, istisnasız hep bunları soyluyor.
Daha neler neler varda sordukca anlatırım artık milletin gozleri kanamasın.
Neyse bir muddet sonra yurtdışı gorevine gitmem gerekecek. Uzun bir gorev. Ben ulke dışındayken nasıl goz kulak olacağım anneme? Hep bunu duşunuyorum. Gercekten acımı yaşayamadım hanımlar bunları duşunmekten. Kendimi sıkıp duruyorum.
(Not: annem 60 yaşında. Fiziksel hic bir sorunu ve rahatsızlığı yok. Yapamam dediği şeyler bilmediği ve oğrenmeye calışmadığından. Atm'den para cekemez mesela. Kac kere gosterdim. Gidip cekmez ama)