Cocukluktan kalma cekıngenlık utanma duşuncelerini acıkca ıfade edememe gıbı bırcok benzer duşunceye sahibim.tek basıma kalmak benı asırı mutsuz ediyor kendımle cok canım sıkılıyor kendımı sevmiyorum. Bu durum iş hayatında da devam ettı bır tık sosyallesme vardı tabıkı her anımı bana bıseyler katmayacak ınsanlarla doldurmaya calıstım bır gece evde kaldım mı kendımı değersiz yetersız goruyordum neden neden dıye...benı ınsanların sevmedıgını aılemın bıle deger vermedıgını gorebılıyorum.hıcbır kararmım arkasında duramadıgım ıcın ınsaanların etkısınde kaldıgım ıcın cok yanlıs yaptım ve hala da ders almıs degılım.iş degısıklıgı nedenıyle yenı bı sehır e geldım kımseyi tanımıyorum tek basıma koca sehrın ortasında kaldım guclu degılım tek basıma bıseyler yapmak benı asırı zorluyor kendıme guvenım hıc yok. O evde nasıl zaman gecırecegım kendımı tanımıyorum kı nelerden mutlu oldugumu bileyım daha dogrusu yanlız kalma korkum kendımı tanımamı engellıyor. İnsanlara bagımlı yaşamaktan bıktım....Bu durumda olup aşanlar varmı nasıl aşabılırm..psıkolga suan ıcın gıdemem