Merhaba guzel kadınlar...

Benim bir derdim var. Psikiyatriden randevu aldım aslında. Ama bildiğiniz uzere psikiyatri 15 dakika dinliyor ilac verip gonderiyor. Hayatımda koklu bir değişiklik yapmam lazım. O yuzden bakış acım değişmeli bunun da farkındayım. 35 yaşındayım.


Sorunlar hep oldu olacak biliyorum ama cok merak ettiğim bir şey var. Ben bu yaşıma kadar boyle davrandım ama yanlış mi yaptım acaba diyorum.

Insanlara cok cabuk guvenen biriyim. O yuzden bir sohbet esnasında ailemle olan sorunlarımı ya da iş hayatımdaki sorunları kolay paylaşırım. Zaten konuşarak deşarj olan biriyim. Ama dertlestiğim insanlarla en ufak bir anlaşmazlıkta onlara verdiğim zayıf noktalarımı bana silah olarak kullandılar. Ben kavga edemiyorum kimseyle. Yani aynı şeyleri ben yapamıyorum. Sadece hayatımdan cıkarıyorum o kişiyi. Ve ofkem icimde patlıyor resmen.

Gecen hafta yine bir sorun yaşadım. Yine sosyal ilişkilerle ilgili. Insanlara guvenmemem gerektiği ile ilgili.

Yine sessiz kaldim. Tepki vermedim o kişiyi hayatımdan cıkardım.

Ama işler ters gitti. Birden ellerim titremeye sac diplerim karıncalanmaya nefes darlığı cekmeye başladım. O sırada hedefimde kız kardesim vardı. resmen butun hayatımını ofkesini kontrolsuz bir şekilde ona kustum. Konu a ise onu b ye getirdim. Artık iftiraya varacak saptamalar yaptım bir suru hakaret ettim. Yani bildiğiniz zıvanadan cıktım.

Bana algıların kapalı şuan mantıklı duşunemiyorsun bi sakin ol dedikce 4 sene onceki umrumda olmayan mevzuları bile buyuttum bağıra cağıra kriz gecirdim.

Butun bunlar kontrolsuz gelişti. O gece uyuyamadım sinirden. Iki gun sonra sular duruldu. Kızkardeşimden ozur diledim . Bilerek yapmadım dedim. O anlayışla karşıladı beni. Zaten normal değildin onemsemedim ama ofkeni boşaltman icin izin verdim her soylediğine dedi. Cok utandım yemin ederim bilerek yapmadım.


Sonra duşundum. En basiti aldatildim mesela. O kadar cok gucume gitti ki. 3 ay sonra boşandım ve hem eski eşimi hem de ailesini hayatımdan sildim. O ofkeler icime patladı.

Acaba haksızlığa uğrayinca ben de mi cirkefleşsem. Boyle icim soğuyana kadar ben de mi hakaret etsem sonra hayatımdan cıkarsam ınsanları ? Normali bu mu ? Arkamı donerek gitmekle kendime zarar mi veriyorum?

Bir daha asla kontrolu kaybetmek istemiyorum. Hayatıma yeni bir insan da istemiyorum. Ailem yetsin bana. Insanlar cok tehlikeli zararlı. Zayıf nokta avcısı insanlar. Ben cok mu zayif biriyim. Zayıf insanlar mi harcanır hep. Kendimi insanlardan korumayı bilmiyor muyum acaba ? Bilsem daha mi guclu olacağım.

Bir insan beni en ufak sorunda harcamasın diye hicbir şey paylaşmayacak miyim ? Konuşmayı sohbet etmeyi cok seviyorum aslında. Dinlemeyi de cok seviyorum. O kadar cok insanın sırrı var ki bende. Ben kanli bicakli bile olsam karsimdakini rencide edecek bi adim atamıyorum.

Acaba cok mu hassasım. Ben mi abartıyorum.

Yardıma ihtiyacım var şuan.