3 yıllık ilişkimi gecen hafta bitirdim..şimdiye kadar yaşadıkları butun sorunlarda hep yanında oldum , ona o kadar cok anlayış gosterdim ki coğu zaman kendimi unuttum..Aklımdan gecen tek şey onunla bi hayat kurmaktı fakat ben fedakarlık yaptıkca daha cok kaybettim..sonra yıpranmaktan cok yorulduğum bi gun benden aldıklarına baktım ve etrafımda olan beni gecekten seven insanlara rağmen neden onu sevdiğimi duşundum..yoksa bu bir takıntı mıydı? evet, onunla olma fikrine o kadar cok takılı kalmıştım ki onu bu haliyle isteyip istemediğimi sorgulamıyordum bile..en son ona onu artık istemediğimi bu şekilde onunla evlenmeyi duşunmediğimi soyledim.. ve telefondan facebooktan her yerden sildim.. bu bi anlık sinirle yapılan bişey değildi cok duşundum ve onunla olsam bile surekli uzuleceğimi ve değer gormceğimi net bi bicimde gordum..ben cok mucadele ettim kızlar artık gercekten donmek istemiyorum.. fakat şu an ikimz de sessiz bekliyoruz muhtemelen o daha onceki deneyimlerine de dayanarak benden bişeyler bekliyor..fakat benden adım gelmeyince illa ki dayanamayıp karşıma tekrar cıkcaktır..cunku biliyor ki benden daha iyi bi insan karşısına cıkmaz..bunu yuz defa soylemiştir bana abartısız ama kıymet bilmeyince ne anlamı var o da tartışılır..benm istediğim şey onu iliklerine kadar pişman etmek..kesinlikle pişman olup donsun demiyorum gercekten onla bi hayat kuramam artık ama ben bu ilişki icin cok cabaladım cok gozyaşı doktum onun pişman olduğunu gormeyi cok istiyorum..en etkili yol hangisidir? en cok delirten şey nedir? hicbir şeklde aramalarını acmayıp mesajlarına donmemek mi yoksa sert konuşmak mı?bi de karşılaştığımda ne yapmalıyım? yardımcı olursanız cok sevinirim beni kaybettiğini anlasın istiyorum..