Merhaba hanımlar. Şimdiden ozur dileyerek başliyim, kopuk kopuk yazabilirim beynim uyuşmuş durumda. Benim peş peşe iki bebeğim oldu. 2.ye hazır değildim hic bir anlamda, benim icin aşırı zor oldu hala da her gunum ayrı zor ikisiyle. Kaldıramıyorum ama bir şekilde geciyor gunler iyi kotu. Her şeyleriyle ben ilgileniyorum. Birisi 2 yaşında, o kadar aşırı şekilde aktif bir cocuk ki. Arkadaşlarım hep der kac cocuk buyuttum hic biri bu kadar dağıtmadı gibilerinden. Evi talan ediyor her gun. Annem başka şehirde. Hic bir yardımcım yok. Eşim eve gelir yemek yer hemen mescide gider. 9.30-10gibi gelir cay icer telefonla oynar yatar. Defalarca konuştum kavga ettim sadece telefonla ilgileniyorsun konuşmuyorsun, cocuklarla doğru duzgun ilgilenmiyorsun diye, zorla biraz yapıyor gene aynı donup telefonun icinde, sonra erkenden yatıyor . İşi cok yorucu ama biraz fedakarlık hatta belki de normal olanı istiyorum. Romantik sozler beklemiyorum. Değer verdiğini hissetmek, yukumu hafifletmek icin cabaladığını gormek istiyorum. Benden 4 4 luk hizmet bekliyor surekli. Benimle şoyle bi hevesle istekle oturup cay icip bugun ne yaptın nasıldı nasılsın demez. Bu akşam artık beynim uyumuştu kazan gibiydi. Cocuğa yapma demeye dermanım kalmadı bıraktım, sabah temizleyip topladığım evi berbat hale getirdi. O da geldi bi anda tartışma yaşadık konu nasıl o duruma geldi şu an hatırlamıyorum bile, once eşime bunalıyorum biraz sen ilgilen artık dedim iki cocuğa bile bakamıyorsun dedi ordan sinirlendim bağırdım ona gitcem artık annemin evine dedim. Kapı orda gidene zorla dur demem dedi. Annemi aradım ilk defa gelcem diye. Gel dedi uzuldu. Cantamı hazırladım. Taksiyle gitmeyi duşunuyorum otogara. Ordan 8saat filan yol. 2 yaş ve 7aylık bebek. Bana bir şeyler soyleyin lutfen. Cesaret verin. Siz. Ne yapardınız?? Eşimin yuzunu gormek istemiyorum artık