Merhaba değerli uyeler, icime ata ata bir hal oldum beni yargılamadan duşuncelerinizi paylaşırsanız cok sevinirim. 28 yaşında bir oğretmenim 3 yıl daha İstanbul da gorev yapmam gerek yapayım yapmasına da bu ev gorunumlu tımarhane ben, bıktırdı bezdirdi. Beni tutan tek şey %98 engelli ve bana cok duşkun olan garibim annem... Biz dort kardeşiz

Abim, eşinden ayrıldı bizimle oturuyor ama anneme pek faydası yok.
Ablam (Beni babamdan sonra en cok geren insan( Polis koca takıntısı yuzunden zavallı eşini ceşitli bahanelerle boşuyor. Boşamadığı gibi de yenisini bulmuş onunla evlenme planları yapıyor 18 lik sevgili gibi buluşmalar, konuşmalar, bilmem neler. Yahu tamam eşinden ayrıl olmuyorsa zorlayamaz kimse zaten de bu ne koca merakı otur baba evinde de birazda sen anneme bak birazda sen bana destek ver ama yok!!!
Kardeşim, yeni evlendi eşiyle ikisi arasında ki sorunları cozmeye calışmaktan bir parcaya daha bolundum.
Babam, Allah onu elden ayaktan duşurup bana baktırmaya muhtac etmesin. Bakmam... O benim cocukluğumu, gencliğimi, huzurumu caldı. İcti icti annemi dovdu cocukluğumdan hatırladığım tek şey bu. 4 Kardeşiz surekli bizi birbirimize duşman etmeye calışır, surekli birinin arkasından kotuler, para verirsen iyi vermezsen kotusun ona.

Ve ben. Ben yaşadığımı hissetmiyorum
Ben icten gulduğumu hissetmiyorum.
Dibine kadar mutsuzum. Lutfen bana dua edin