Kendimize ait bir evimiz var. Ne cabalarla aldık. Tek maaşlı bir iş ve borclar. 8 yaşında 2. Sınıfa giden bir kızım var ve hayat cok pahalı. Hic bir zaman hayalim yuksek standartlara sahip olmak olmadı. Kendi yağında kavrulan mutevazi bir yaşam her zaman bana daha cok cazip geldi. Anne olmak ve ev hanımı olmak beni mutlu ediyordu. Fazla bir beklentim olmadı. Kimseyi maddi anlamda kıskanmadım.

Gel gelelim dun ki mevzuya komşularla hava almak icin kamelyaya oturalım maske mesafe kuralına da uyarız ne zamandır goruşmuyoruz diye goruştuk. Herkes o kadar luks yaşıyor ki cocukların okulu butun kadınların altında araba ne kadar yakit yaktığı cocukların cep harclığı marka kiyafetler yazın tatil planları derken ben kendimi cok cok konu dışında kaldığımı hissettim.
Cunku benim kızım devlet okulunda yeri geldiğinde cebine harclık koyamadigimiz marka giyimi gibi bir derdimiz hic olmayışı gibi durumlardan dolayı sohbeti seven ben oylece kalakaldım.
Zaten bana ne soru soruldu ne goz teması kuruldu.
Hani gorunmez olursunuz da insanlar kendi aralarında konuşurlar ve sizi gormezler ya oyle hissettim resmen.
Cocukların derslerinden konu acmaya calıştım calışma tekniklerinden konu ozel ders hocalarına yine beni aşan şeylere geldi.
Eve geldiğimde sadece şunu duşundum biz buraya ait değiliz.
Kızım gecen gun anne bizim apartmandaki herkes en pahalı kolejlere giderken sadece ben neden devlet okuluna gidiyorum dışarıda beni gorseler yuzume bile bakmıyorlar anne biz cok mu fakiriz insanlar fakirleri sevmiyor mu diye soru sordu.
Uzun uzun acıkladım.
Eşime en basta demiştim bize burası fazla luks burdan ev almayalım diye. O bizi rahat ettirmek icin canını dişine takıp aldı. Huzur olmadıktan sonra evin saray olsa ne yazar.
Bizim durumumuz orta halli. Eşime desem ki burayı satalım daha mutevazi bir yere semte taşınalım orta halli bir ev bize daha cok huzur verir desem ya da dun ki olayları anlatsam onu incitir miyim?
Kendini yetersiz hisseder mi ?