Kızlar merhaba

Başlıktan da anlaşılabileceği uzere derdim babamla yaşıyor oluşum. 1.5 sene once annemi kaybettik. Kız kardeşim ben ve babam yaşıyoruz. Annemi kaybetmeden once babam varla yok arası bir şeydi bizim icin, nereye gittiğimiz nerede kaldığımız konularını tamamen annemle hallederdik. Annem ozgurlukcu bir kadın olduğu icin ve bize guveni tam olduğu icin bizi hic kısıtlamadı, annem varken kendimi hic baskılanmış hissetmedim. Annemi kaybettikten sonra ise bu konuları babamla halletmek zorunda kalmaya başladık doğal olarak ve annemden cok farklı bir profil kendisi. Bir yerlere giderken gec kalırsam laf eder mi diye ya da istediğim yerlerde istediğim kadar kalamıyorum diye cok bunalmaya başladım. Şimdiye kadar o kadar ozgurken şimdi boyle olması beni cok bunaltıyor. Gecen gun evde bira icesim geldi “sen dur tekele kız başına gitme ben gideyim” dedi duşunun artık. Bu pandemi dolayısıyla da her şey daha da kotu oldu, onceden işim uzadı mesaideyim diyip arkadaşlarla goruşebiliyordum ya da 10da eve gelirim demem yetiyordu şimdi tum gun evdeyim, nereye kimlerle gittiğimin hesabını veriyorum. Arkadaşlarıma kalmaya gidiyorum diye huzursuzlanıp teyzemleri aramış cok sık gidiyor niye arkadaşları bize gelmiyor erkek arkadaşına falan mı gidiyor falan demiş...

Mayıs ’ta 28imden gun almaya başlayacağım yaşım gereği de yapım gereği de artık bu durumları kaldıramıyorum. Sevgilim olsa rahat goruşemeyeceğim rahat gidip kalamayacağım resmen.

Yurtdışında mı iş bulsam taşınsam diyorum (boyle bi ihtimalim var) ama aklım kardeşimde kalacak. Bilmiyorum bu durumdan nasıl kurtulabilirim onerileriniz var mı?