Bir suredir buraya da uğramıyordum ama yine dolu hissettiğim bir an oldu. Ben bunu yazarken saat 12 ve şimdiden yıkıcı iki haber aldım. Evet gunlerim boyle geciyor. Daha bir şey kapanmadan diğeri gercekleşiyor... Ben hep cok optimist biri oldum hatta tum bunlar olurken bile bunları icimde ve bu blogta yaşayıp insanların yanında yine pozitif kaldım ama şimdi o enerjimi korumakta zorlanıyorum galiba. Ote yandan herkeste cok anlayışsız. Kendilerinin tırnağı kırılsa uc saat dırdır edecek insanların bana gelip ''Ya boyle yapma, şoyle yapma, gececek.'' demesi inanılmaz trajikomik. E evet ben cocuk değilim zaten gececek biliyorum, nelerin ustesinden geldim de bir şey olurken de taş değilim ya duygusuz kalamam. Bu kadar insan psikolojisinden bi'haber insanlarla muhatap olduğuma bazen inanılmaz sinirleniyorum. Herkesi zorlayıp uzecek şeyler değişir ve ben bunları konuşmuyorsam bir zahmet bana da kimse konuşmasın. Dedem oldu, daha yas tutamadan annem yoğun bakıma alındı, ona bakarken korona oldum, kuzenlerim de korona oldu, erkek arkadaşım da oldu, ayrıca derste hocayla sıkıntı yaşadım ve artık patlamak uzereyim. Sabrım boyle zorluyor, ofkem tavan yapmış ama cıkıp biri diyor ki ''İsyan etme D''
HAYIR KARDEŞİM BU İSYAN ETMEK DEĞİL AMA ARTIK PATLAMAK UZEREYİM ANLASANA!
Cahilce cumleler kurmak yerine empati yapsana. Yani bu halde olsan ne duymak istersin, ona gore davran işte ama yok asla anlayışlı değiller