Buradaki 2. konu acışım ilkinde sorunumu yazdığımda beni rahatlatan yorumlar aldığımdan başka bir sorunumu daha paylaşmak istedim. Bir sure sonra 19 olacağım ama ailem bana surekli hem cocuk gibi hem de aşağılayıcı davranıyor. Her anne baba icin evladı cocuk gibidir ama bu başka bir boyut. Surekli senin aklın ermez, senin beynin yok, kendin gibi aklın da gelişmemiş ( yaşıtlarıma gore daha kucuk duruyorum), cocuk gibi kaldın en geri sensin gibi cumleler kuruyorlar ki bunlar en basit, hafifletilmiş hali. Kufur, hakaret ne ararsanız var. Ayrıca o kadar her şeyime karışıyorlar ki kendime kıyafet alamıyorum, odamı kendi zevkime gore duzenleyemiyorum. Kitaplarımı dolaba koyuyorum diğer gun bakıyorum annem onları karmakarışık dizmiş. Arkadaşlar deseniz sadece bildikleri 4 arkadaşım var onlarla bizim kapının onunde oturabiliyorum sadece . 17 yaşıma kadar carşıya kendim gidemedim. Hicbir yaz tatile bir kere dahi gitmedim denize bir kere bile giremedim. Maddi durumumuz kotu de değil ama işte. Bundan dolayı mı bilmiyorum ama yer yon sorunum başladı. Zaten hala otobuse bindiğimde kalbim carpıyor ya kacırırsam ineceğim yeri ya bilemezsem diye. Babam anneme surekli benden icin akli dengesi yok diyor. Lise hayatımda başarılı bir oğrenciydim. Okul 1. liğim varken beni tebrik eden ailem değil arkadaşlarımın aileleriydi. Hic unutmuyorum 10. sınıfta ben takdir arkadaşım teşekkur almıştı. Kız uzgund bir hayli. Annesi yanına gelip onu teselli etmiş notunun gayet iyi olduğunu soylemişti. O gun eve gelip karnemi gostermeye calışmıştım ama kimse onemsememişti. Ağlayıp durmuştum kendi kendime. Yine 10.sınıfta yazın bilgisayar oyunu oynuyorum diye demediklerini bırakmadılar. Affedersiniz hangi p*cle konuşuyormuşum, hangi ahlaksızlığı yapıyormuşum vs. Gece olunca konuşmaları benim odama kadar gelirdi. Babam anneme surekli beni akıl hastanesine yatırmak istediklerini soylerlerdi. Duymamak icin ellerimle kulaklarımı sıkı sıkı kapatır, sessizce ağlardım. Bundan dolayı uyku felci vs birkac rahatsızlık yaşamaya başladım. Bunlar tabi dediğim gibi en basiti. Annem cok sinirli bir kadın. Babamla araları oldukca kotu. Birbirlerine etmedikleri kufur, soylemedikleri hakaret kalmadı. Ben bir şey deyince de bizim evin duzenini bozan sensin diyorlar. En ufak bardaktan su dokulse yere annem oyle bir bağırıyor oyle bir sinirleniyor ki elinde ne varsa fırlatıp atıyor. Babam başına buyruk biri. Empatiden oldukca yoksun. En cok da babamın bana ağza alınmayacak kelimeler soylemesi uzuyor beni. Bir de ablam var evli kendisi. İnanın o kadar umurunda değilim ki. Hatta bana karşı aşır bir kini var. Evine geldiğimde beni kovuyor, yemek yerken her hareketime laf soyluyor. Herkese beni kotuluyor. Yediğim yemeği dahi kıskanıyor. Bir sevgilim var bir de. İlk sevgilim. 17 yaşındayken sevgili olduk ama o kadar korkuyorum ki ailem oğrenir diye. Hele ki ablamdan. Arkadaşlarımın sevgililerini ailesi en azından annesi biliyor. Ama ben korkudan tek kelime dahi edemiyorum. Zaten 9 aydan uzun bir sure goruşmedik yuz yuze. Goruşemedik. Daha cok yazacağım şey var ama daha fazla uzatmak istemedim. Ama bazen gercekten ruhsal olarak o kadar yoruluyorum ki bunyem artık kaldırmıyor.