Kızlar merhaba,

Benim de fikirlerinize ihtiyacım var ve kısa tutacağım umarım 5 yıldır evliyim ve oncesinde aşık olarak başladığımız 1 yıllık bir flort donemimiz oldu. Yapı olarak ben fazlasıyla fedakar ve hic isteyemeyen, hep veren bir kadın(d)ım. Guzel bi mesleğim var ve hep guclu kalmaya calıştım. Evliliğin başında fiziksel, psikolojik şiddet sonrasında boşanma kararı aldım ve eşimin duzeleceğine dair vaatleriyle psikoloğa gittik (daha once hep gitmemiz gerektiğini soyluyordum ama eşim kendinin halledebileceğini duşunuyordu, tabi başaramadı ben boşanacağım diyene kadar). Bi sure ayrı kaldıktan ve psikolojik yardım aldıktan sonra bir daha hic fiziksel şiddet sorunumuz olmadı fakat eşimin garip davranışlarınının sebebinin narsistik kişiliği olduğunu oğrendim.

Tam bir narsist değil ama hep bir onay bekleme, hep benim dediğim olsun, hep takdir isteği, insanlara daima şuphe ile yaklaşma, asosyal-arkadaşsız, işkolik ve takıntılı bir adam ve surecin devamında yalnız bırakılan ve değersiz hissetirilen bir kadın. Eşimle hicbir zaman dibine kadar eğlenemedik, ben duygusalım o mantıklı, ben yeni şeyler denemeye bayılırım o garantici, ilgi alanlarımız farklı ve kaliteli iletişim neredeyse sıfır ve yine ben bunun kaliteli bi evlilik olmadığını, bir şeylerin ters gittiğini soyledğimde evliliklerin boyle olduğunu, tv izlerken zaten bi şeyler paylaştığımızı duşunen ama sevdiğini soyleyen bir adam.

Her tartışmamızın ardından yine değişeceğini soyledi ama gostermelik birkac denemeden sonra her şey yine aynıydı. En nefret ettiğim şeyse hemen her şeye sinirlenmesi, bağırması, her şeyi kafasından gecirdiği gibi yapmamı beklemesi ve kufretmesi idi. Bu psikolojik şiddet de boyle devam etti, ta ki bende somatizasyon, zona ve depresyon başlayana kadar. Ozsaygım, ozguvenim tamamen sarsılmıştı ve hep manipule edildiğimi farkettim ve yine evi terketmeye karar verdiğim bir gun eşim son bir şans ver bana psikoloğa gidelim dedi, yine gittik, ve birkac ayın sonunda o tamamen değişmiş durumda şu an. Ev ile ilgili, benimle ilgili, beni eğlendirmeye calışıyo ama bunların hicbiri bana samimi, icten gelmiyor cunku o kadar debelenirken hep yalnızdım ben ve şu an eşimi affetmek icimden gelmiyor. Boyle olsa bile kişiliklerimiz hala zıt ve kesinlikle eğlenemiyorum onunla, hep yalnız yaşama isteğim var son 3 aydır ve artık bir karar vermek istiyorum. Ortada bir sevgi var evet ama bende heyecan, tutku, umut her şey tukenmiş durumda. Bu surecte de ben psikolojik destek aldım, ve eşim kalitesiz bir cocukluk gecirdiği icin ona kıyamaya kıyamaya onun koruyucu meleği olmak icin cok cabaladığım ve kendime ettiğim icin ozguven ve sınır cizme calışmaları yaptık ve şu an daha da acık gorebiliyorum her şeyi. Diğer tarafta eşimin mucizevi bi şekilde değişmiş gibi gorunuyor olması beni şaşırtıyor ama mutlu etmiyor, cok uzaklaşmışım ondan ve yeniden ısınamıyorum bile. Yalnızlığa o kadar alışmışım ki varlığına hic ihtiyac duymuyorum bile. Sanki evliliğime devam edersem heyecansız, tutkusuz ve sade, sadece alışkanlık sebebiyle devam edecek gibi hissediyorum, bu normal mi, siz ne dersiniz?