Ailemle aram cok kotu. Mecbur olmadıkca konuşmuyorum gitmiyorum onlara. Ayrıldıktan sonra benden kurtulmak istediler evde kalabalık yapıyormuşum vs gunah kecisi ilan edildim hep evde benle alakasız durumlarda bile. Ozellikle annemle cok tartışırız. Bana sığıntı gibi burada mı kalacaksın bile dedi. Babam ben yaten ev ararken 'git kenı evini kur' diye cumleler sarfetti. Bunu iki erkek kardeşim kendi aralarında (benimle alakasız bir durum) tartışırken gelip bana bunu soyledi. İlk bulduğum evi tuttum. 2 yıldır burada oturuyorum ve mecbur olmadıkca onlara gitmiyorum. Neden mecbur olmadıkca. Cunku ufak oğlum var ve annem bakıyor. Kreşe başladı nihayet ama yine de benim calışma saatlerimle cakışıyor. Getirip goturmek sıkıntı oluyor annem goturuyor. Annem bana bağırmak icin hep bahane arar. Cocuk icin de cok baskı yapmıştı illa torun torun diye. Şimdi kavga edince başıma kakıyor cocuğuna bakıyorum diye. Bugun yine sacma bir sebepten dolayı bana bağırdı. Oğlum onlarda uyudu cunku dun akşam toplantı vardı ve gec geldim eve. Anneme haber verdim anne bugun bir arkadaşıma kahvaltıya davetliyim oğlanı şu şu zaman almaya geleceğim diye. Tamam dedi. Kahvaltıdan erken cıktım anneme oyle dediğim icin. Oğlanı almaya gittiğimde bir baktım evde kimse yok ben de tekrar dışarı cıktım ve bu esnada bir oğrenci velim olan komşumuzu gordum onunla konuştuk. O ara annem aradı ve ben musade isteyip uzaklaştım. annem telefonda bana oyle bir bağırdı ki kadın bile arkadan o mesafeden bile duydu guldu. Anne eve vardım yoksunuz sizin evinizin onundeyim siz nerdesiniz dedim. Koşedeyiz dedi ben de o koşeye gittim yine kimse yok. Telefonuma da cıkmıyor. Arabanın icinde bekledim evlerinin onunde yine aradım. Nerdesiniz geldim ben dedim. 'Cehennemin dibindeyim orada bekliyorum seni' dedi bana yine bağırarak ve 'sen lazım değlsin artık sana gerek yok' diye bağırdı. Kapattım telefonu sinirlenip evime gittim ağladım. Aile WhatsApp grubumuz vardı nede olsa gereksizim diye cıkıp sinirden annemi blokladım. Şuan evimdeyim. Yani ben gercekten anlamıyorum bu bir değil iki değil bizim iletişimimiz surekli boyle. Bir de hem beni evlerinde istemezler hem de annem uzaktan bana karışıp durur. Derdi ney anlamıyorum. Ben nerde hata yaptım diyorum. Ufakken de boyle herkesin icinde bağırıdı bana rencide ederdi ozguvensiz olarak buyudum onun yuzunden ama artık izin vermek istemiyorum. Yine de boyle şeyler yaşıyorum hala...Annemin benim bir ruhsal sorunu var diye duşunuyorum. Babam ve diğer kardeşlerim de cok pasifler. Sadece kim yoksa onun arkasından konuşurlar bana şikayet ederler birbirlerini bu beni cok rahatsız eder hep soyledim de neden aile bireylerinin arkasından konuşuyorsunuz kendisine soyle madem sıkıntın var diye ve yine azarlandım. Hep cocuk gibi azarlanıyorum onlarla yaşamasam bile. Ha torunlarini cok sever o ayri konu ve simartir el ustunde tutup iyi bakar ama iste bana gelince boyle