merhaba kızlar,

nickten de anlaşıldığı uzere izinli bir şekilde ikinci uyeliğimi actım.
cunku bu yaşadıklarımdan o kadar utanıyorum o kadar utanıyorum ki ailemin buraya yazdıklarımı hasbelkader okuyup daha fazla uzulmelerini istemiyorum.
nasıl başlayacağımı bilmiyorum... imla hatası yaparsam ya da fazla uzun, ic karartıcı bir yazı olursa lutfen affedin.

sorunum sınav kaygısı.
kısaca bilgi vereyim, universite oğrencisiyim. bolumum ağır sayılan bir bolum ve okulum ne yazık ki oğrencilerini mağdur etmekle unlu bir okul.
bolum arkadaşlarımızdan ve buyuklerimizden intihar eden cok oldu. gerek hastanede gorulen mobbing, gerek fakulte uygulamaları... bunalttı kısaca kızlar. kac arkadaşım antidepresana başladı. guya geleceğin pırıl pırıl gencleri olacak, insanlığa fayda verecektik.
neyse...

tembel bir oğrenci sayılmam. gunluk belli bir saati tamamlarım. guncel konuları takip ederim, ek kaynak okur ve bir dersi birden fazla hocadan dinlerim fırsatını bulursam. her yiğidin yoğurt yemesinden bir teknik cıkarırım.
cıkartırdım.
senenin başında ilk anksiyete ya da panik atak krizim iki komite sınavımızın birleştirilmesiyle ortaya cıktı. hayatımda ilk kez boyle bir şey yaşıyordum.
ne olduğunu, ne yapmam gerektiğini bile anlayamadan berbat bir kuyunun icinde buldum kendimi.
aylardır o kuyudan cıkamıyorum.

ailem her şeyin en guzelini vermiş, mukemmel insanlar.
bir kere olsun şiddet gormedim, kotu soz duymadım, yalnız bırakılmadım, oda cezası almadım. coğu cocuk icin oda cezası bile luksken (ayrı odası olmadığı icin) bana... muhteşem bir hayat sundular... allahın cezası bana...

berbat bir sınav sonucu getirdim. yaz tatilinde bile calışmanın karşılığı olarak utanc verici bir not aldım. dekanımız acık acık bu sene pek oğrenci gecirme taraftarı olmadıklarını soyledi.
daha fazla yazarsam okulum ifşa olur... turkiye gundemine gelmiş, haberlere cıkmış bir okul. biz hicbir sınavımızı online olmadık. fakat bu surecten beklentimiz online sınav değildi, birazcık daha anlayışlı davranılmasıydı.
yapmadılar.
inanın bana kızlar... yapmadılar.
konum olan TUS sorularını cozuyorum, textbook okuyup (alanımızın ders kitapları gibi duşunebilirsiniz) calışıyorum. bilmiyorum ki ben daha ne yapayım.

en son yapılan sınavdan bir gece once o kadar şiddetli bir kriz gecirdim ki, sınava girmeden bilet alıp evime dondum. cunku avcumun ici gibi bildiğim şeyi bile unutmuştum. sanki aklımda hicbir şey kalmamıştı. tamamen sıfırdım. giremedim sınava. cok korktum.
yaklaşık 1 ay oluyor bu yaşanalı.
ve ben 1 aydır, istisnasız her gun aynı krizin tekrarını yaşıyorum.
ya yine yapamazsam ya sınıfta kalırsam ya başarısız olursam...
ne yaparım diyorum...
ailem bu halime gorunce uzuluyor. onları uzmemek icin kıyıda koşede ağlıyorum. hicbir şey yokmuş gibi davranıyorum. paramparca oluyorum.
ah.. onlara daha fazla eziyet olmaktansa olumu tercih ederim. lakin şu an intihar etsem daha cok uzulurler. daha cok iş acarım başlarına. yaşamaya ve doğal yollarla bazı şeylerin bitmesini beklemeye mecburum.

kaygı durumum icin NLP danışmanıyla goruştum, psikiyatriye yonlendirdi. psikiyatri antidepresan verdi. icsem uyku yapar, zihnimi dağıtır (gerci şu an da pek duzgun calışmıyor) ders calışamam. ilacların farmomekaniğini biliyorum az bucuk... şu surecte kullanamam...

bilmiyorum kızlar... ne yapacağım hic bilmiyorum... cok korkuyorum sadece, bunu biliyorum.
hayatımdaki tek sorun notlarım evet. evet dunyanın sonu değil fakat dunyanın başlangıcı neydi ki?
benim dunyamın sonu bu işte...
tavsiyelerinize cok ihtiyacım var.
lutfen... musaitseniz yazın

kusura bakmayın cok uzun ve dağınık oldu,
iyi gunler dilerim hepinize