Dertlerimi icimde tutamıyorum. Bir şeylere veya bir kişiye sinirlendiğimde o kişi hakkında başkasına (sevdiğim biriyle) konuşuyorum ve cok pişman oluyorum. Sonradan kafama dank ediyor. Aramız duzeliyor ama insanların o aramızdaki duyduğu mevzu surekli dillerde oluyor, pişirilip pişirilip onume geliyor. Bu yaptığım bariz dedikodu, kendime engel olamıyorum sanki konuştukca rahatlıyorum sinirim gidiyor gibi. Aileme kızdıysam erkek arkadaşıma anlatıyorum, erkek arkadaşıma kızdıysam ailemden birine veya sevdiğim bir arkadaşıma. Sonra ne gerek vardı diyorum, biliyorum ki ileride laf arasında bunlar hep onume gelecek ve canım sıkılacak. Yada erkek arkadaşım ailesiyle ilgili bir sıkıntısı anlatıyor ve anlıyorum ki kendisini saf yerine koyuyorlar, haksızlığa gelemiyorum. Ağzımdan bir suru şey cıkıyor. Hakaret asla değil ama "ne kadar safsın, bu yaptığını ben asla yapmam, izin vermem, ablan ne kadar da duşuncesiz bir insan" gibi cumleler kuruyorum. Karşılık olarak da "hic anlayışlı değilsin, bu yuzden sana bir şeyimi anlatmak istemiyorum" diyor. Cunku kim ailesine laf edilsin ister ki. Kendisi aksine kimsenin arkasından kotu bir şey asla demez, hep iyi tarafından bakar, bunu bunu yaptı ama eminim ki gecerli bir sebebi vardır, eminim boyle demek istememiştir uzgundur belki gibi duşunur. Bu dedikodu huyumdan nasıl kurtulabilirim, siz herkese her şeyinizi anlatır mısınız? Birine veya bir şeye sinirlendiğinizde ne yaparsınız, icinizde tutmak daha mı iyi?