sabahları cok yorgun uyanıyorum. Her gun ne yapacağıma karar vermeye calışıyorum. tukendiğimi hissediyorum. bazen eşime de yansıyor, o da beni cok yorgun goruyor.

şuan pandemiden dolayı evdeyim, doktora okuyorum (1.sınıf 2.donem) ve hic severek yapmıyorum. ders calışamıyorum, calışmadıkca da geriliyorum. kpss hazırlansam mı diyorum. o konuda da guvenim yok. yani en son ev hanımı olacakmışım gibi geliyor. evliyim 27 yaşındayım. belki bir iki seneye cocuk yapacağım. tum bu fikirler beni korkutuyor. başarısız biri goruyorum kendimi. onca zaman okudum ama hicbir şey olamadım.

diğer bir sorunum iletişim. mesela mulakatlarda sorulan sorulara birer cumle soyluyorum, sonra oylece kalıyorum. karşımda soruyu soran kişi evet diyip devamını bekliyor. ben sessiz kalıyorum. hicbir şey soyleyemiyorum. bazıları cevabı bilmese bile bir şekilde konuşuyor. kendini sevdiriyor. ben bir turlu beceremiyorum. hatta ifade etmek istediğim şeyi yanlış anlatabiliyorum. hemen bittiği anda niye şoyle dedim, niye bunu soylemedim diye kendi kendimi gunlerce yiyip bitiriyorum.