Merhaba herkese,

ben kendimi bildiğim bileli ailemden psikolojik şiddet gordum. Sevgi, şefkat, merhamet nedir bilmedim ve gormedim. Bir ablam var ama o bana bile kardeşi değilmişim gibi davranırdı hala da davranıyor, her tartışmada “sen hastasın, sen normal değilsin” gibi cumleler kullanırdı. Ve zaman zaman kendimden de şuphe etmeye başlardım.

Neyse bunlara bi şekil alışmıştım ve ustesinden gelebiliyordum.
Hayalimde hep belki ailemden gormediğim ilgiyi, sevgiyi ve değeri evlendiğim adamın ailesinden gorurum diye bir beklenti veya istek vardı ve kendimi hep boyle avuturdum.

Sonra eşimle tanıştım ve hayatımda ilk defa beni olduğum gibi kabul eden, bana değer veren ve beklentisiz sevgi gosteren bir insan girdi hayatıma.

Genc yaşta nişanlandım yani ailesine girdiğimde baya kucuktum ve o zamanlar kendi annemden gormediğim anne-kız ilişkisini kaynanamla nasıl kuracağımı bilemedim. Kaynanam da benimle fazla ilgilenmezdi ( arada hediye fln alırdı ama demek istediğim bir ilişki kurmadı aramızda). Hic aramazdı beni hal hatır sormak icin sadece oraya buraya gidilecekse arardı ve bu boyle ilerlerdi bende aramazdım hic cunku cekinirdim, ne konuşacağımı bilmezdim. Bunu normal sanıp durumu olduğu gibi kabul etmiştim. Sonrasında işte duğun hazırlıkları fln başladı evin tadilatı fln vardı ve kayınpederim hic yardıma gelmezdi.. benim babam şeker hastası olmasına rağmen işten cıkıp yardım ederdi. Bu beni cok rahatsız etmişti ve durumu eşimle konuşmuştum hoş olmadığını dile getirmiştim (buraya kucuk not bırakayım eşimin babasıyla kendi sorunları da var cok vicdan yaparlar kendisine).
Neyse sonra geldi bir iki kere yardım etti.

Sonra işte evlendik bir şekil, ikimizde okuyorduk o sıra maddi sıkıntılarımız da vardı sonucta eşim kredi cekmişti duğun icin bundan sonradan haberim oldu ben uzulmeyim diye anlatmadı bana. Eşimin ailesi bunu bilmesine rağmen bu ilgisizlik devam etti, hep bi beklenti vardı onlar tarafından, ne ararlardı, ne hal hatır sorarlardı, ne durumumuzu merak ederlerdi ( kendilerinden para istemiyordum sadece varlıklarını arkamda hissetmek istemiştim)..
Onlara her gittiğimizde hep bi sorun vardı ve bir turlu fırca yiyorduk.

Hayatım boyunca bu sorunlarla yuzleştim, hic bir zaman karşılıksız ilgi, sevgi gormedim ailemden ve cevremden, ne zaman ben cabaladım o zaman goruldum ve bu eşimin ailesinde devam etti.. cok zorlandım, cok uzuldum sonucta tek isteğim destek ve ilgi gormekti başka bir şey değil. Bu durumlara cok kırılmıştım ama bunları belli etmedim.

Sonra ablam evlendi kendisi o sıra 30 yaşındaydı ve ablama eşinin ailesinden gosterilen ilgi, sevgi, destek beni benden aldı. Cok ozenmiştim hala da cok ozenirim, kayınvalidesi cok ilgilenir onunla, arayıp sorar ve bendeki durumun aslında normal olmadığını burda farketmiştim. Şunu da belirteyim kaynanam kendi oğlunu bile aramaz hep ondan bekler hatta kayınpederim eşimi niye aramıyorsunuz diye fırca atmak icin arar. Aradan uc sene gecti ve durumlar hala aynı ama ben daha depresif olmaya başladım sanki cevremdeki her olay benden kaynaklanıyormuş gibi hissediyorum. Kendimi yetersiz hissediyorum, evden cıkasım gelmiyor ve hicbirşeyden zevk almıyorum artık belki de kucukluğumde yaşadığım olaylar gun yuzune cıkmaya başladı. Hep sevilmek icin cabaladım ama artık yoruldum kendimi her şeyden cektim ve burda aslında her şeyin benden kaynakladığını gordum cunku cevremde kimse kalmadı..

Şunu da ekleyeyim evlenince yeni başlangıclar olurmuş annemle aram daha iyi oldu neredeyse her gun konuşuruz..

Şimdi size sorum

Bunlar normal mi? Biz mi cok beklıyoruz? Aslında buna beklenti de denirmi sonucta normal olan şeyler değilmi bunlar ? Cok mu abartıyorum ?