Merhaba, oncelikle umarım mutlu,guzel, sağlıklı bir omrunuz olur.Bu konuda biraz uzun yazacağım. Hic arkadaşım yok bir nevi dert anlatacağım diyebilirim. Şimdiden ozur dilerim okuyan arkadaşlar icin.
Bazı nedenlerden dolayı icine kapanık bir insanım. Sebebini bilmiyorum, kucukluğumden beri boyleyim. Anne-baba ayrılığı+ annemin intihar etmesi, sinir krizleri, borc... Yani hic %100 huzurlu, guvenli bir ortamda yetişmedim. Annem elinden geleni yaptı psikolojisi bozuk olmasına rağmen ama galiba benim de psikolojik sorunlarım var. Net var aslında da psikoloğa gidemiyorum. Her neyse ben universite icin farklı şehre gittim ama orada neden bilmiyorum okula giderken ağlama krizlerine vesaire giriyordum cok cekiniyordum. Bu sebeple okula gidemedim. Aileme de soyleyemedim. İntihar etmeyi duşunuyordum surekli. Ustune bir de ailemden habersiz evlendim ve beni okuduğum şehirde zannediyorlar. Fakat ben farklı şehirdeyim. Evlendiğim kişi beni aldattı. Ve bunu doğum gunumde sana surpriz yapacağım diye telefon şifresini değiştirdi. Ver bakacağım diyerek zorla oğrendim, hastanelik oldum. Gercekten cok ağır geldi. Yani bir cok kez aldatıldım hem de. Fiziki olarak değil belki ama sanaldan vs. Belki fiziki olarak da aldatıldım, bilmiyorum. Boşansam donecek yerim yok. Aileme okul bitti de diyemem. Bu sorunlar sıkıntılarin sebebi psikoloğa gitmememle alakalı biliyorum cığ gibi buyuyor. Başka şehirde hic bilmedigim bir yerdeyim. Hic arkadaşım zaten yoktu ama en azından bir kac kişi tanıyordum. Şimdi onlar da yok. Kafayı yemek uzereyim. Hic kimsem yok ne yapacağımı bilmiyorum.Cocuk istemiyorum, hic istemedim. Yani boyle bir dunyaya ve bu şekilde cocuk getirmek mantıksız. Ama eşim cocuk istiyor, bunaldım. Git gide kilo da alıyorum. Onun dışında fiziksel olarak kendimi zaten beğenmiyorum kilo da daha beter nefret etmeme neden oldu. Sanki aldatilmayi hak eden biriymiş gibi. Ama kimse hak etmez en azından bosansaydik, ne yapıyorsa yapsaydı. Online oyun oynardım eskiden CS lol gibi. Para yok diye bilgisayarımı da sattım şimdi o da yok. Eşim zaten calışmıyor. Ev kirasını bile odeyemiyoruz. Ailesine kredi cekip durdu calışırken 200 bin e yakın borcumuz var. Surekli eve icra gelip duruyor. Kafayı yemek uzereyim. Kucukken de hep aynı sorunlari yaşadım para sıkıntısı,icra sıkıntısı, taciz vesaire. Bari evlenince adam akıllı mutlu bir evim olsun istiyordum. Cok gucsuzum. Yani bunların hepsi benim hatam biliyorum ama dışarıya da cıkamıyorum. Dışarı cıkınca soğuk soğuk terliyorum bir insanla konuşurken cok geriliyorum. Mesela marketten ekmek alırken ağlayacak gibi oluyorum. Calışamıyorum da bu şekilde. Keşke gozlerimi kapatsam da hic uyanmasam diyorum. Ama geride annem var, kardeşim var. Zaten biliyorum beynim beni hayatta tutmak icin belki onları bahane ediyor sorunlardan kacmak icin de intiharı one suruyor belki. Kitap bile okuyamıyorum. Eskiden ayda 5-6 kitap okurdum en az. Tek mutlu olduğum şey cocuğumun olmaması. Boyle bir annem olsun istemezdim. Kucukken zaten ben hep annem oldu mu diye kapısında ağlardım. Artık birisi olse aglayamayacak kadar duygusuz hissediyorum. Gercekten mutlu olamıyorum. Sanki bir şey var gibi icimde. Ne bilmiyorum. Eskiden agnostik birisiydim. Ama sanki buyu yapılmış gibi hissediyorum. Anneme de babannem yapmış olsun diye annem hep bir şeyler gorurdu. Ben de kucukken gorurdum ama gercek değiller diye duşunurdum. Ne bileyim of her şey cok karışık galiba hayatım duzelmeyecek gibi. Cunku adım atmaya korkuyorum. Kırmızı Oda'daki Selvi gibiyim sadece fiziki şiddet gormuyorum.