Selamlar. Hemen konuya gireceğim. 28 yaşındayım. Yaklaşık 3 yıl suren bir işsizlik doneminden sonra 90 puan alıp atandım. Atanmadan once Bi atansam her şey yoluna girecek diye duşunuyordım. Ama maalesef her şey daha da beter oldu.
İş yerinde cok mutsuzum. Doğru duzgun arkadaşım yok. Evde de yalnız yaşıyorum. İş yerine gelmek beni boğuyor. Bana yetecek fena olmayan bir maaşım var ama tek başına iseniz para size ne verebilir ki is arkadaşlarımın coğu yaşıtım değil. Aslına bakarsanız konu yaş da değil ben ne kadar iyi olsam sıcakkanlı konuşkan da olsam onlar soğuklar. Yani oldukca burnu havada tipler. Zaten ben gelene kadar herkes gruplaşmış. Ben konuşmadan kimsenin benimle konuştuğu yok. Bir tane muhabbet ettiğim biri var o da tum gun cocuğundan bahsediyor. Benim sorunlarımı pek umursadığını sanmıyorum. Bekarlar da işte anlattığım gibi. Oturup bir muhabbet acayım diyorum tıkanıyor hemen. Dediğim gibi pek dışa donuk insanlar değiller kendi arkadaşlarından başka kimseyi aralarına kabul etmiyorlar.
Bambaşka bir şehirdeyim ailem arkadaşlarım cok uzakta. Bir Allahın kulu yok yani kafa dengi diyebileceğim. Erkek arkadaşım zaten yok. Belki sorun bende ben uzak kaldım diyorum yakınlaşmaya calışıyorum insanlara olmuyor. Cok ustlerine duşmeyim diyorum yine olmuyor. Ben normalde oldukca arkadaş canlısı sosyal bir insan idim. Şu an yapayalnız hissediyorum kendimi. Biliyorum bunun bir cozumu yok gibi alışmak lazım ama derdimi anlatmak istedim sadece