7 aylık memurum başka bir şehire taşındım. Bir onceki yerimde aile apartmanındaydım teyzemler amcamlar kuzenler...kızım 2 yaşına kadar cok guzel kalabalık ortamda buyudu. Ben ise başladım taşındık.Bulundugumuz yer insan olarak cok soğuk bir yer. Kızım o kalabalıktan cıkıp boyle bir yere gelince bocaladı.En son bebekken gorduğu babaannesi geldi alışamadı onlar da cok ilgilenmediler. Pandemi donemine denk geldiğim icin ne kreşe verebildim ne birşey.Bakici deseniz daha hicbir kimseyi bilmiyorum hic yoktan iyidir dedik.Biraz o baktı gitti.Cok gonullu degillerdi.
Annem geldi o da farksız. Isı gucu gezmekten ibaret. 2 ay da annem baktı. Şimdi diyor birdahaki yaza kadar kayinvaliden baksin.Yok o yazın keyfini gecirsin kışın kaloriferli yere rahatı icin gelsin.Banane o gelsin yazın dedi bende sinirlendim zaten kreşe vereceğim ikinizde gidin birdaha gelmeyin dedim.Asabim bozuldu zaten kızım hala ortama alışamadı benim işe gitmeme alışamadı.Geceleri uyanıp ağlıyor.Tirnaklarini yemeye dudaklarını yolmaya başladı. Ağzı yuzu yara.Ayak parmaklarına kadar yiyor duşunun. Daha işten gelmeden ertesi gunu hesaplıyor. Anne yarın işe gidecek misin vs.Babasi da aynı durumda.
Moralim cok bozuk.Kizimin bu hÂlleri ailemin kırk yılda bir yardımını bekledim en azından şu virus gecene ortalık duzenlene kadar. Burnumdan geldi.
Her haftasonu turlu yerlere gezmeye goturuyorum kimseye karışmıyor elimden geldiğince rahat ettirmeye calışıyorum benim kızım yuk geliyor.Kacacak yer arıyorlar.
Kızım 2.5 yaşında inanilmaz uslu bir cocuktur hanı cok yaramaz olur yorar diycem.
Kafam corba gibi oldu