Hanımlar bana da bır yardım ) 1,5 senedir evliyim.Eşimle guzel bir evliliğimiz var..1 seneye kendi evimize gececeğiz bahcelı bır ev yaptırıyoruz kısmet olursa.Cocukları severim ama oyle millet gibi birinin kucağında cocuk gorunce agucuk gugucuk yapacak kadar oyle bazıları cıldırır ya hıc oyle bir sevgim yok..Ama bir cocuğun başına birşey gelsin inanılmaz uzulurum,sokakta bir cocuga birşey olsun yardım ederim ama kadınlar hani cocuk icin cıldırır ya hic oyle değilim.Ben niye normal kadınlar gibi cocuk duşunemiyorum.Maddi imkanlarımız iyi,evliliğim guzel gidiyor eşim iyi biri, oğretmen,cocuklarla arası cok ıyı cocuklara karşı aşırı sabırlı..Ben cok merhametliyim kedilerim kopeklerim var onlara cok iyi bakarım ozel mamalar alırım en ıyı veterinere gotururum,bir hastalansalar ilacını saatı saatıne verırım maddı ımkanlarımı onlar ıcın sonuna kadar kullanırım sorumluluk sahıbıyımdır hanı onlara ıyı bakıyorsam herhalde cocuguma da guzel bakarım diye duşunuyorum ama bazen diyorumki arkadaslarım hep ''ay cocuktan sonra bır dus alacak vaktım bile yok,hıcbırseye zamanım kalmıyor,1 saatlık uykuyla duruyorum gece hıc uyutmadı,cocuktan sonra kendime bakacak vaktım kalmadı'' vs gıbı cok fazla serzenişler de duyduktan sonra hem korktum hem de eğer cocuk boyle bişeyse butun vaktinizi alan,enerjinizi emen neden o zaman cocuk yapıyorsunuzi1-2-3-4 demeden...Yani illaki guzel bir yanı vardır nedir o kısmı onu merak ediyorum..Eşim kararı bana bıraktı..33 yaşındayım bu arada..Yaşım da geciyor herhalde..Ama bir yandan o cocuk sahıbı olmalıyım hissi de bana gelmiyor..Sizler neden cocuk sahıbı oldunuz nasıl karar verdiniz cevreden gelen toplum baskısı dısında...Hikayelerinizi merak ediyorum benimle paylaşır mısınız..