eşimle yaklaşık 1 yıldır evliyiz, ufak bebeğimiz var. ilişkimizde bir sorun anlaşmazlık yok, dunya iyisi ve cok anlayışlı bir insan. birbirimizi seviyoruz, saygı duyuyoruz onda problem yok. hatta ne kadar şanslı olduğumu duşunuyorum bazen, bu konuyu kafama taktığım icin nankor olduğumu bile duşunuyorum. buna siz karar vereceksiniz şimdi. eşim serbest calışıyor, işi saatli değil. iş oldukca gidiyor. dolayısıyla evdeyiz genelde, ancak eşim bıraksam sabaha kadar oturuyor, oyun oynuyor. tamam diyorum az uyuruz erken kalkarız cocukla beraber, ama yok. sabah 8de kalkıyorum cocuğa bakmaya, diyorum kalk sen de kahvaltı yapalım, yok. bir iki saat geciyor cocuğa biraz bakar mısın işlerimi halledeyim diyorum, yok. kavga ediyor benimle kaldırmaya calışıyorum diye. sonra istediği saatte kalkıp geliyor hicbir şey yokmuş gibi laf atıyor gonlumu almaya calışıyor, ama ben sinirlenmiş oluyorum haliyle. yanlış anlaşılmasın 7 gunun 5i boyle geciyor. ama bir yere gidilecek olsun, anası babası cağırsın, 2 saat uykuyla ayağa dikiliyor ben de buna sinir oluyorum. erkenden kalkıp kahvaltı yapmaya değmiyor muyum yani. boyle yaşamaktan cok memnun ama ben duzen olması lazım diye duşunuyorum bir evlilikte. her şeyden once bebek var yani ona gore hareket etmek gerekiyor. kalkıyor 2de hadi kahvaltı yapalım diyor dalga gecer gibi. kızınca da ben abartıyor oluyorum. ne diyorsunuz nasıl yaklaşmalıyım? defalarca konuştum yeri geldi kavga bile ettik ister istemez ama sonuc değişmedi. kaale alınmadığımı duşunuyorum artık.