Hayallerimin tıkandığı noktadayım.Kurduğum hayallerde bile otuzumda olmadım.Bir turlu kabullenemedim.Keşke bu aklımla 20 li yaşlarda olsaydım diyorum.Yaşımdan başka hic bir şeyi takmıyorum.
Olume yaklaşıyormuşum gibi geliyor.Kimin ne zaman oleceği belli olmaz ama olmekten korkuyorum,belki yeterince yaşayamamaktan.Sanki yaşamaya doyamayacakmışım gibi..Annem babam artık yaşlanıyor.Ben de o yolda ilerliyorum.Sanki yaşlanınca insan mutsuzluğa daha cok yaklaşıyormuş gibi..Olum son değil,ama bu dunyanın sonu...Sonrasını bilmiyorum ve bu bilinmezlik beni korkutuyor.Evlenmedim,evlenmeyi istiyorum ,sonra sorumluluklar aklıma geliyor kacıyorum.Bunalımdayım.Olumden korkuyorum.Olumsuzluk de cozum değil..Olum de gerekli..Onu da kabul edemiyorum..Yaşlanmasak da yaşlanacağız..
Her şeyin yolunda olduğunu duşunduğumde bu duşunce aklımı kemiriyor.Yaşıtlarımın ikinci cocukları var ve ben hala yalnızım..
Otuz yaa..Kapı gibi 30...yirmili yaşlarım berbattı,ergenliğim berbattı..Belki buyumek istemiyorum..Bilmiyorum..Bu duşunce beni terkedecek mi?Hayatım hep boyle kaygılarla mı devam edecek...