Merhaba, 32 yaşındayım, evliyim, ben bir baskın anne cocuğuyum. Bize yakın oturuyor annem, 3umuze de cok buyuk destek verir. Kızkardeşlerim ve benim icin canını verir, cok fedakardır, cok sever, hic bir eksiğimiz olmamıştır, kendi ustune duşenleri yapma konusunda kusursuzdur.
Ama huzursuzluk, sinir hali, gerginlik on plandaydı cocukluğuma donup baktığımda. Bi suru anı var gozlerimin onunde, calışırdı ve işten geldiğinde once ev hala temiz mi diye bakıp, sonra bana sarılırdı. İşler bitmese bizimle oturmazdı. Ben hep bi cay kek yapıp anne kız keyif yapmak isterdim. Sonu sinirlenme ile bitmeyen sohbetler isterdim. İstediği cevabı alana kadar sormamasını isterdim. Guleryuzlu ve sakin olsun isterdim. Kirli mutfaktan bu kadar rahatsız olmasın isterdim. Arkadaşlarımın sakin annelerine -utaranak soyluyorum ki- hep cok ozenirdim.
Sonra farkettim.
Dışardan geldiğimde eşimin mutfağımı toplayıp toplamadığına bakıyorum ilk. Bunu belli ediyorum. Eşim rahatsız oluyor benden. Rahat olsan ya yaparız diyor. Onceki gun kızkardeşim geldi. Ben iş yapmaktan onlarla keyif yapamadım. Oturamadım. Onceliğim ev işleriydi. Her şey temiz olsun istedim. Cunku evim temiz ve duzenli olmayınca cok rahatsız oluyorum. Sonra kızkardeşimle oturmak yerine temizlik yapmayı tercih ettiğimi, bugunu yuzu asık gecirdiğimi, onların da enerjisini duşurduğumu farkettim. Tabi ki
İşler bittikten sonra farkettim. Ve yuzum oyle guldu. Annemin bana yaptığı gibi.
Ve yine annemin bana yaptığı gibi onceden tartıştığımız bir konuyu defalarca acıyorum. Ben ozur dileyene kadar annemin actığı gibi, icinde tutup, bir haftasonu kahvaltı yaparken acması gibi..tam da onun gibi, keyifli bir anımızda acıyorum. İcimdeki sıkıntı huzura izin vermiyor, buna mecbur hissediyorum cunku.
Ben neden bile bile boyle olmaktan alıkoyamıyorum kendimi, nasıl aşarım bunu. Huzur ve gulucuklerin eksik olmamasını istiyorum hayatımdan. Lutfen bana yardım edin.