Merhaba arkadaşlar..Okuyup yazanlara teşekkur ederek başlamak istiyorum.
Oncelikle ben bekar bir insanım ve ailemle yaşıyorum yaşım 19.Uzun suredir tahammul seviyem hic kalmadı o yuzden bunları kimseye anlatamadığım icin buraya yazıp derdimi dokmek istedim.Belki benim gibi insanlar vardır..Desteğe gercekten ihtiyacım var.Her halime cok şukur Allahım ama bazen kaldıramıyorum.
Biz dort kardeşiz ve en buyukleri benim.Diğerleri benden kucuk biri liseye gidiyor ,diğeri orta son ,sonuncu da ortaokula başladı bu sene.Annem cok yoruluyor ve bu yuzden coğu zaman hatta hemen hemen her gun bulaşık toplama işi bende oluyor.Kardeşlerim sadece masayı toplarsa topluyor ha bir de dağıtmaya gelince dağıtırlar ve pek faydaları olmaz.Benden 3 yaş kucuk kardeşim zoraki elini bulaşığa değer.Hep ben de anlayacağınız.Bu durumdan yakındım neden hep yapıyorum falan diye bazen sinirlenirim bağırırım ve bundan dolayı bazen yapmam.
Evde anneme karşı en anlayışlı insanım diyebilirim.Bunlar dışında soylemek istediğim o kadar cok şey var ki kimseyi bunaltmamak icin ozet gececeğim kısaca.
Kucukluğumden beri sevgisiz bir ortamda buyudum.Kucukluğumde hatırladığım şeylerden birisi annem cocuk doğurdukca ben hep yenge,dayı,hala,anneanne gibi yerlerde kalırdım.Mecburiyetten.Daha sonrasında benimle cok ilgilenildiğini bile hatırlamıyorum.Kucukken hep anne ve babama karşı "Mutluluk parayla satın alınamaz" diye karşı gelirdim ağlardım..Cunku sevgi hissedemezdim.Mutluluk nedir bilmiyordum o yaşlarımda.Babam sadece maddi olarak yanımızdadır.Dedemden sevgi gormediği icin bize de sevgi gosteremez.Kısaca maddiyat olarak yanımızda.Annemde her anne gibi yemek,camaşır,utu..Bunları yaptığı icin bizimle ilgilendiğini duşunuyor ama oyle değil işte.
Annem bir gun olsun karşısına alıp benimle sohbet etmiş bir insan değildir.Babamda aynı şekilde bir kez bile sarılmadım.Ya da bir kez olsun oturup ailecek sohbet ettiğimiz olmamıştır.Hep diyorum kendime ileride anne olursam cocuklarımla hep ilgileneceğim diye.Cunku ailem tarafından sevgisiz buyumuş olmam bana cok ders verdi.
Annelik sadece yemek yapmak değil babalık da sadece para vermek değil bana gore..O kadar cok isterdim ki benimle ilgilenilmesini.Ha annem yemek konusunda her zaman ac kalır ama bizi mutlaka doyurur ve bize kıyafet alır kendine kıyafet vs. cok az alır hatta hic almaz...Annem kendine fazla bir şey almıyor yani .Hep bize alır ama benim istediğim bu değildi hic bir zaman..İlgi,şefkat gostermek cok zor bir şey olmamalı
Cocuklarının arasında annem en cok erkek kardeşimle ilgilenir.Onu sever,onunla oynar..Tek erkek kardeşim var ve en kucuğu.Bizim aileyi az cok anlamış olmalısınız ki erkek cocuğa duşkunluk cok fazla.Babam ve annem en cok ve hep erkek olanla ilgilenirler..Hic bir zaman benimle oyle ilgilenen annem ve babam olmadı.Babam harclık verdiyse tamamdır.Annem de karnımızı doyurduysa,camaşırlarımızı yıkayıp utulediyse tamamdır...
Evlatlarının arasında en anlayışlı olanı benimdir.Evin temizliğinde her zaman yardımcı olurum.Ama kardeşlerim asla yardımcı olmaz.Hep bi oflarlar.
Bir gun olsun sevgi hissedemedim..Annem babama cok duşkun biridir.Fakat babam evde o gun yok diyelim bizimle cok nadir gezmiştir annem.Genellikle babam olmadığı zaman covid oncesinden bahsediyorum o gun arkadaşlarına gider.Bizimle oturup cok vakit gecirmez.
Sorun ben miyim diye duşunuyorum..Kendi arkadaşlarımla oturup sohbet edebilen biriyim ama genellikle annem başkalarıyla muhabbet etmeyi seviyor.Bizimle değil.Kısaca sevgi hissedemedim hic bir zaman.
Ailem cok baskıcı bir insandır ve kucukluğumden beri annem coğu zaman bağıran biriydi..Bu yuzden ozguvensiz buyudum ben.Hala oyleyim..Ozguvenli bir insan değilimdir..Annem her zaman başkalarıyla kıyasladı beni.Boyum kısadır ve cocukluğumda boyumla dalga gecerdi.Boyumla bir derdi varmış gibi beni endokrine gotururdu..Kısa olmak benim sucum muydu? HAYIR GENETİKTİ BUNU BİR TURLU ANLAYAMADI ANNEM!
Başkalarıyla kıyaslandığım ve kucumsendiğim icin ozguvensiz buyudum.Annem gercekten kalbimi hep kırdı...Tamam bende bazen bağırıyorum kırıyorum ama ben ilgisiz buyuyen bir cocuk oldum cok yıprandım melankolik buyudum resmen mutsuzdum..
Annem kucumseyici laflar kullandıkca kardeşlerimde oyle şeyler oğrendi.Ve kardeşlerim bana abla gibi değilim de sanki 5 yaşında cocukmuşum gibi davranıyorlar.Abla demiyorlar benimle hep dalga geciyorlar.Kufur ve argo kelimeler kullanıyorlar.Her şeyime karışıyorlar.
Erkek arkadaşım var ve telefonla konuştuğum zaman erkek arkadaşıma saygısızca davranıyorlar..Cok uzuluyorum ve utanıyorum!!!
Benden 3 yaş kucuk olan cok aksi ve bana erkek arkadaşım var diye cok ağır kelimeler kullanıyor ors... gibi.
Cok zoruma gidiyor....
3 kardeşim de beni sevmiyor.Bazen onları uyarıyorum,iyilikleri icin konuşuyorum ama bana verdikleri karşılık "Kes,sanane" gibi kelimeler oluyor..
Kardeşlerime oturup sırlarımı anlatmak isterdim ama 3 yaş kucuk olana anlattığım zaman hemen gidiyor anneme yetiştiriyor bu yuzden asla ona derdimi anlatamam...Cok garip bir insan her şeyi anneme yetiştiren,cocuk,sacma sapan davranan bir kardeş..
Anlayacağınız evde hep eziliyorum..Annem ses cıkarmıyor babam desen bağırır kızar ama sonuc yine aynı yine benimle dalga geciliyor yine kucumseniyorum yine kardeşlerim tarafından hakaretlere maruz kalıyorum...
Annemde ailesi tarafından yarası olan bir insan tamam belki bu yuzden ilgi gosteremiyor ama ya babam?? Hic bir zaman maddi olarak bizden para sakınmadı ama sevgisiz bir babaydı.İlgi gostermedi..
Mutsuz ve sevgisiz bir ortamda buyudum..
Bugun annem iki bulaşık topluyorsun dedi kucumseyerek.Bende ders calışmak yerine bulaşık topluyorum dedim bir gun toplamıyım da mutfağın halini gor dedim.Bugun toplamadan gidicem dedim.Oyle de yaptım.Sonra mutfağı toplamış gelmiş bana "Mutfağı topladım" dedi ve guldu alay eder gibi...
Keşke anlasa ne kadar uzulduğumu,sevgisiz buyuduğumu keşke hissetse..
Annem bir kere karşısına alıp beni konuştu o da psikiyatriye gittiğim gun elimde antidepresanla eve geldiğim gundu..Nedenlerini sordu.İlk defa.
Antidepresan kullanma nedenim okb(takıntı) hastasıyım.
Belki aranızda benim gibi sevgisiz buyumuş insanlar vardır ama bu sitede buyuk coğunluk annelerden oluşuyor.Demek istediğim şu ki lutfen cocuklarınızla sohbet edin,ilgilenin,onları sevginizden mahrum bırakmayın..Yoksa benim gibi sevgisiz hissedip cocukluk donemlerinde ozguvensiz olurlar ve icine kapanık olurlar.Her zaman ilgili olun ve asla kucumsemeyin..
Ben icine kapanık biriyim ve bunun sorumlusu ben değilim..Ben de boyle olmak istemezdim ama sevgi hissetmemiş bir cocuktum.
Artık tahammul edemiyorum aileme..
Bu kafayla nasıl devam edeceğim onu da bilmiyorum cok mutsuzum..
Siz bu durumda olsanız napardınız?
Yazım hatalarım varsa şimdiden kusura bakmayın..Bir de bazı yerleri tekrarlamış olabilirim okb rahatsızlığımdan oturu cok tekrarlama yapıyorum.