Merhaba,
Herkese iyi pazarlar.
Hemen konuya girmek istiyorum. Yaklaşık 9 ay once 1 yıllık ilişkimi bitirdim. Sebebi destek gormek istediğim bir zamanda yeterince yanımda olmamasıydı. Farklı şehirlerdeydik ve korona sebebiyle uzun sure goruşemedik. Goruştuğumuzde de eskisi gibi değildik.
İlişkimiz cok guzel başlamıştı ama son 1 ayımızda Cok tartışmıştık uzakkaştık haliyle birbirimizden ve toparlayamadık, gormezden gelindim, ağladım, umursanmadım. Ayrılacak cesareti o donemde gosteremedim.
Derken daha fazla dayanamadım, ayrıldım.
Ayrıldıktan sonra zaman zaman kısa sohbetlerimiz oldu. 2 kere goruştuk, son goruştuğumuzde korona bitince her şeyin eskisi gibi olacağını soyledi (?)
İlişki boyunca cok fazla gelecekten ve evlilikten konuştuk, plan yaptık. Hep aklıma o konuştuklarımız geliyor. Ayrıldıktan sonra kendimi tam toparlayamadım. Bu arada depresyon tedavisi de goruyorum.
Gecen ay hayatında birisi olduğunu oğrendim. Kendimi vazgecilmiş, unutulmuş, ezik bir insan gibi hissediyorum. Kendi değerimi bilmediğim icin hep kucumsuyorum kendimi. Sevgiler bitebilir kabullen artık diyorum ama inandıramıyorum kendimi. Gucsuz, keyifsiz, kendimi hic bir mutluluğa yakıştıramıyorum son zamanlarda. Yeterince de duygusalım tabiki de.
Uzerinden zaman da gectiği icin hep iyi anıları hatırlıyorum, kendini kotu hissettiğim, değersiz hissettirildiğim zamanlar resmen aklımdan cıkıyor.
Ben artık hayatımdan birisi cıktığında dunyanın sonuymuş gibi hissetmek istemiyorum. Guclu olmak, kendimi sevmek, kendime guvenmek istiyorum. Ağlamak istemiyorum artık. Dimdik, sapasağlam olmak istiyorum.
Nasıl yapacağım? Mutluluğum kimsenin varlığıyla olmasın artık.
Yapabilen var mı?
Dertleşelim mi biraz?