En cok da anneme babama karşı onlara yeteri kadar iyi bir evlat değilmişim hissine kapılıyorum aslında benden hicbir şikayetleri yok bu gune kadar hic uzmedim Allah razı olsun dediler hep de oyle soylerler anne olduktan sonra bu hisse daha cok kapılmaya başladım onları bir gun gec arasam ne bicim evlatsın diye kendime kızıyorum onları gormeye gitmem biraz geciksin cok mahcup hissediyorum bana şakayla karışık nerede kaldınız yuzunuzu goren cennetlik diye sitem etseler dahi dunyam başıma yıkılıyormuş gibi geliyor cok uzuluyorum.Ya da eşim bazen beni uzduğunde bunu ailemle paylaşıyorum anın verdiği gerginlikle haklı ben isem nasıl yapar eder diyorlar bu sefer de bak onları eş konusunda da memnun edemedim diyorum(normalde eşimi cok severler mesela) İşin kotu kısmı şu ki evlatlık kısmını gecip annelik kısmında kendimi sorguladığımda da vicdan yapıyorum kızımın besin alerjisi var emzirdiğim icin diyetteyim farkında olmadan diyette kacak yaptığımda cok uzuluyorum kendime kızıyorum ya da halsiz duşup uyuyakaldığında emzirme saati az geciktiğinde neredeyse ağlayacak kıvama geliyorum.Bazen kızım uykusunda terliyor kafam oyle dalgın oluyor ki zıbınını değiştirmeyi unutuyorum yanımda annem ya da k validem kim varsa o hatırlattığında nasıl akıl edemedim diye yine kendime kızıyorum.Biliyorum hayırsız evlatlar var biliyorum evladını sokağa atan anneler var ama ben neden bu iyi evlat/ anne değilim kısmını aşamıyorum ?