Nerden başlasam, nasıl anlatsam bilmiyorum. Ama uzun olacak, belki olurken iciniz daralacak bu yuzden sonuna kadar okuyabilecek ve yapıcı bakış acısına sahip arkadaşların yorumlarına ihtiyacım var.
Derdim şu ki, kendimi uzerek gundemimi uzun sure boyunca bazen haklı olarak, bazen yok yere bazı şeyler ile meşgul etmem. Bu aralar kendime dert ettiğim şey yalnızlık. 21 yaşındayım, universite oğrencisiyim ama malum pandemi yuzunden oğrencilik hayatım kalmadı. Şehir dışında okuyordum universiteyi, gercekten boyle dibine kadar yaşadığımı hissediyordum ama Mart 2020'den beri, yani aile evine donduğumden beri, bu nefret ettiğim ve yapayalnız hissettiğim şehre donduğumden beri oylesine yaşıyorum. Ne derslerimden gercek anlamda verim alabiliyorum, ne de insanlarla olan ilişkilerimi geliştirebiliyorum. İnsan ilişkileri diyorum cunku benim bolumumun sermayesi insandır ve benim insanlarla olan ilişkilerim cok iyi değildi. Dışarıdan iyi gorunen ama aslında birbirimizi ruhsal anlamda yıprattığımız hastalıklı bir ailem var, ailemin isteği ile de istediğim lisede okuyamadım ve topluluk icinde kendime yer edinemedim. Sağlam arkadaşlık ilişkileri kuramadım, kendimi hep geri planda ve sevilme gudusu icinde hissettim. Tum bunlara bir son vermek ve artık kendime bir şeyler katabilmek icin universiteyi ne olursa olsun şehir dışında okuyacağım dedim ve şehir dışında guzel, istediğim bir bolumu kazandım. Amacım kuru bir diploma ile mezun olmak değil de kendimi hem mesleki hem kişisel olarak geliştirmekti. Bu yolda da ilerlemeye calıştım hep. Boyle devam edince guzellikler kendiliğinden beni buldu; guzel arkadaşlıklar ortamında bulundum, birbirimizin ufkunu genişlettiğimiz bir dost edindim. Kendimin farkına vardım ve yaşadığımı hissettim. Sadece 1.5 yıl surdu bunlar ve ben yine malum sebepten oturu aile evine donmek zorunda kaldım. Sevdiğim arkadaşım başka bir şehirde yaşıyor, ben ise surekli gergin aile bireyleri arasında yine yabanilleştim. Kademeli normalleşmeye de gectik ya bu aralar sosyal medyada denk geliyorum insanların sevdikleriyle olan buluşma fotoğraflarına, ya diyorum ben bu kadar mı yalnızım? Evet, bu kadar yalnızım. "Hadi karşılıklı bir kahve icip sohbet edelim, ozledim seni" diyebileceğim arkadaşlarım da beni ozleyen de yok burada. Karşılıklı sohbet muhabbet edebileceğim, sevgisine inandığım hic kimse yok. Aile saadeti diye bir şey goremesem de ailemi seviyorum ama ruhsal anlamda bana verdikleri zararın yeni yeni farkına varıyordum ve ben onarmaya calışırken bu pandemi yuzunden yine başa donmuş oldum. Ustelik bu sefer yine onarabilmek icin gidebileceğim bir yer de, yardımından faydalanabileceğim kimse de yok. Ben kendimle de mutlu olmayı oğrendiğimi sanardım ama insan, sosyal bir varlık; sosyalleşme, insan icine karışma ihtiyacını kendi başıma karşılayamıyorum. Seneye mezun olacağım ve ben bu sevmediğim, yalnızlığımı bu şehre bağladığım yerde calışmak zorunda kalıp tekrar icime kapanmaktan, kendim olamamaktan, yalnız kalmaktan, ilgi aclığı icinde olmaktan cok korkuyorum...
Mutlu olabileceğim bir şeyler varsa da artık farkına varamıyorum, farkındalığımın artmasında yardımcı olacak yapıcı yorumlarınızı merak ediyorum