nerden başlayayım anlatmaya bilmiyorum.
Oyle kotuyum ve caresizim ki.
Gecen sene dereceyle universiteyi kazanmıştım. İstanbula gidecektim, yıllardır istediğim şehirde istediğim bolumu okuyacaktım. Oyle mutluydum ki. Annem ve babamın yuzundeki gururu her gorduğumde daha da mutlu oluyordum.
İlk başlarda her şey guzeldi. Yeni bir cevre yeni arkadaşlar.. bir erkek arkadaşım da vardı cok seviyordum.
Ama uzun surmedi. Tam final haftamdı ders calışıyordum elimi gozume bir attım bir suru kirpik elimde. Aynı zamanda kaşlarım da dokuluyodu. Bir kac hafta sonra cildim de dokulmeye başladı. Derim resmen elime geliyordu ve acı biber surulmuş gibi yanıyordu.
Kac doktora gittim, neler denedim. Denemediğim ilac kalmadı ki zaten doktorlar tedavisi yok sadece kortizonla baskilayabiliriz dediler.
24 saat yanan bir surat duşunun. Bunu yazarken bile buz koyarak yazıyorum. Ve ben bu acıyı 6 aydır yaşıyorum.
Kendime ozguvenimi kaybettim. O kadar cirkin duruyorum ki kaşlarım kirpiklerim cilt dokuntulerinden dolayı kepekli gibi duruyor.
Modern tıbba inancımı zaten kaybettim.
bu hastalıktan nasıl kurtulacagim. Sifa allahtandir diyip dua ediyorum ama rahatlatamiyorum kendimi. Okulu birakip ailemin yanina donmeyi dusunuyorum. Yurt hayati ayri bir bunaltiyor beni. Hic degilse orda ailem var. Bir taraftan bunu da yediremiyorum kendime universite hayatini yasayamamak o kadar koyuyor ki. Keske kanser falan olsaydim hic degilse olup kurtulurdum diyorum bazen. Boylesi her gunum acı dolu psikolojim zaten yerlerde. Ne olur bana bir şey deyin.