Dun geceden beri hic uyumadım ağlıyorum ben nasıl bir insanım diye bu ucuncu konum olucak yeter artık diceksiniz biliyorum ama bu hastalık beni okadar yorduki cocuklarım olmasa yemin ederim yaşamak istemiyorum.. sevglilikten beri hep eşim beni korkuttu terketme onu kaybetme korkusu ile . Obsesif kompulsif bozukluk hastaligim bununla tetikledi ve surekli eşime karşı kendimi suclar oldum sen ona yanlış yapıyorsun aldatıyor dun diye takıntı yaptım hep işyerindeki farklı insanları beğendim mi hoşlandım mi seviyormuyum. Eşimi ruhen aldatmış mi oldum eşimi kaybedicekmiyim ya beni terk ederse diye gecti gunlerim . Her gun ağlıyorum Allah'a yalvarıyorum Allah'ım kurtar beni diye olmuyor . Ya oyleyse diyor beynim . En sonki beni cok yordu kardeşim gibi gorduğum bir insandan mi hoşlanıyorum diye takıntı yaptım işyerinde bir ara gecti tekrar kardeşim gibi gorduğumu hissettim ama yine başladı bir an yakışıklı sempatik gelse sen onu beğeniyordun seviyorsun diye icine sıkıntı giriyor konuşunca gozune bakamıyorum panik atak geciyorum ateş basıyor nefes alış verisim hızlanıyor al işte heyecanlandın diyor beynim gene anksiyete geciriyorum o an . Durmadan beynime goruntuler geliyor sempatik bulduğum anların yada normal eşimin yuzune bakamıyorum acaba eşimi seviyormuyum diye konuşuyor beynim eşimi kaybetmek istemiyorum ama ya bu takıntı değilse hastalığından değilse ben gercekten birşey mi hissediyorum diye cok acı cekiyorum nolur soyleyin bana ben eşimi aldattım mi soz veriyorum bu son konum olucak . .ben hastamızın yoksa gercekten ihanet eden karaktersiz birimiyim .eşime bu hastalığın anlatdim doğal olarak sucladı beni . Hastalığa da bankada inanmıyor .artık iyice kendimden nefret eder oldum ben ..